quid vero? illum, quem libidinibus inflammatum et furentem videmus, omnia rabide adpetentem cum inexplebili cupiditate, quoque affluentius voluptates undique hauriat, eo gravius ardentiusque sitientem, nonne recte miserrimum dixeris? quid? elatus ille levitate inanique laetitia exultans et temere gestiens nonne tanto miserior, quanto sibi videtur beatior? —Tusculanae disputationesCiceronis[6]
class.
Perseus, cui primum omnium fuerat ut contentus fortuito successu, captis aliquot frumentatoribus occisisque, non tereret tempus in obsidione praesidii, secundum, ea quoque temptata utcumque, cum sciret nihil roboris secum esse, dum liceret intacto abire, et ipse hostium adventum elatus successu mansit et, qui phalangem arcesserent, propere misit; quae et serius quam res postulabat et raptim acta, turbata cursu adversus instructos et praeparatos erat adventura. —Ab urbe conditaTiti Livii[7]
class.
Hic locus fabulam poscit. Pythagoricus quidam emerat a sutore phaecasia, rem magnam, non praesentibus nummis. Post aliquot dies venit ad tabernam redditurus et, cum elusam diu pulsaret, fuit, qui diceret: “Quid perdis operam? Sutor ille, quem quaeris, elatus, combustus est; quod nobis fortasse molestum est, qui in aeternum nostros amittimus, tibi minime, qui scis futurum, ut renascatur,” iocatus in Pythagoricum. —De beneficiisSenecae[8]
class.
adnumeres etiam illa licet cognata per artem
corpora, quae valido saliunt excussa petauro
alternosque cient motus, elatus et ante
nunc iacet atque huius casu suspenditur ille,
membrave per flammas orbesque emissa flagrantis,
quae delphina suo per inane imitantia motu
molliter ut liquidis per humum ponuntur in undis
et viduata volant pinnis et in aere ludunt.
at, si deficient artes, remanebit in illis
materies tamen apta; dabit natura vigorem
atque alacris cursus campoque volantia membra. —AstronomiconM. Manilii[9][10]
saec. I.
Petatur igitur aer calore et frigore temperatus, qui fere medios obtinet colles, quod neque depressus hieme pruinis torpet aut torret aestate vaporibus neque elatus in summa montium perexiguis ventorum motibus aut pluviis omni tempore anni saevit. —De re rusticaL. Iunii Moderati Columellae[11][10]
saec. I.
Rex ad conprehendendum Dynmum missis satellitibus armamentarium intrat. Ibi Cebalinus gaudio elatus: Habeo te, inquit, incolumem ex inpiorum manibus ereptum. —Historiae Alexandri MagniCurtii Rufi[12]
saec. I.
Medici ilium perdiderunt, immo magis malus fatus; medicus enim nihil aliud est quam animi consolatio. Tamen bene elatus est, vitali lecto, stragulis bonis. Planctus est optime — manu misit aliquot — etiam si maligne illum ploravit uxor. —SatyriconT. Petronii Arbitri[13][10]
Latinitas mediaevalis
saec. VII.
Elatus, pro eo quod seipsum super mensuram suam elevet, dum magnus sibi videtur de his quae agit. —Etymologiarum libri XXIsidori Hispalensis[14]
saec. XII.
Quid est hoc? O homo, si lapis coram te iaceret in quo aliqua signa passionum tuarum diligenter eum intuens coniectares: tunc secundum fallacem existimationem tuam aut de infelicitate tua contristatus aut de prosperitate tua elatus in deceptione diceres: Ah! moriar, vel evah! vivam, aut heu! quanta infelicitas; seu evah! quanta prosperitas mea est? —Scivias Hildegardis sive libri visionum ac revelationumHildegardis[15]
Latinitas humanistica
saec. XIV.
Corvus ille tam docilis e sutrina ubi impense alebatur in publicum evolare solitus et Tiberium Cesarem Drusumque et Germanicum nominatim, totum denique Romanorum populum salutare, tanta plebis gratia tantoque omnium favore ut, cum eum vicinus vel invidia vel ira percitus occidisset, ingenti omnium merore occisor ipse ex ea vicinia pulsus primum, deinde etiam a populo interfectus sit: corvus autem operosis exequiis et solenni funere elatus ac traditus sepulture. —De remediis utriusque fortunePetrarcae[16][10]
Fontes
↑ 1.01.11.21.31.4Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. II, p. 231 — “Elatus, a, um”
↑ 2.02.12.2Freund, Wilhelm (1806-1894). Grand dictionnaire de la langue latine … (Editio Prima: Paris, 1883-1929) Tom. I, p. 918 — “elātus, a, um partic. et Pa. d’effero.”
