elata

Discretiva

elata dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

ēlāta

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
ēlāta	casus nominativus singularis · genus femininum	participii ēlātus
ēlāta	casus vocativus singularis · genus femininum	participii ēlātus
ēlāta	casus nominativus pluralis · genus neutrum	participii ēlātus
ēlāta	casus accusativus pluralis · genus neutrum	participii ēlātus
ēlāta	casus vocativus pluralis · genus neutrum	participii ēlātus

Appellatio pronuntiatusque

API: /eːˈlaːta/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ē·lā·ta — morphologica: e-lat-a

ēlātā

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
ēlātā	casus ablativus singularis · genus femininum	participii ēlātus

Appellatio pronuntiatusque

API: /eːˈlaːtaː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ē·lā·tā — morphologica: e-lat-a

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Marcus Terentius Varro -116…-27

Vitruvius ca. -80…-15

Lucius Annaeus Seneca –3…+65

C. Plinius Secundus 23–79

M. Fabius Quintilianus ca. 35-100

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

class.

class.

class.

I

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

• Hoc propemodum verbo Graeci omnem animi perturbationem appellant; vocant enim πάθος, id est morbum, quicumque est motus in animo turbidus. Nos melius: aegris enim corporibus simillima animi est aegritudo, at non similis aegrotationis est libido, non inmoderata laetitia, quae est voluptas animi elata et gestiens. Ipse etiam metus non est morbi admodum similis, quamquam aegritudini est finitimus, sed proprie, ut aegrotatio in corpore, sic aegritudo in animo nomen habet non seiunctum a dolore. —Tusculanae disputationes Ciceronis

class.  (ca. 37 a.C.n. / 717 a.u.)

• Non nulli postea, qui segetes non tam latas habent, ut in Apulia et id genus praediis, per sartores occare solent, siquae in porcis relictae grandiores sunt glaebae. Qua aratrum vomere lacunam striam fecit, sulcus vocatur. Quod est inter duos sulcos elata terra dicitur porca, quod ea seges frumentum porricit. Sic quoque exta deis cum dabant, porricere dicebant. —De agricultura Varronis

class.  (ca. 30–22 a.C.n.)

• Praeterea praecingendi sunt parietes medii coronis ex intestino opere aut albario ad dimidiam partem altitudinis. Quae si non erunt, vox ibi disputantium elata in altitudinem intellectui non poterit esse audientibus. Cum autem coronis praecincti parietes erunt, vox ab imis morata, priusquam in aera elata dissipabitur, auribus erit intellecta. —De architectura Vitruvii

class.

• Semper aliqua evaporatio est e terra, quae modo arida est, modo umido mixta; haec ab infimo edita et in quantum potuit elata, cum ulteriorem locum in quem exeat non habet, retro fertur atque in se revoluitur; deinde rixa spiritus reciprocantis iactat obstantia et, sive interclusus sive per angusta enisus est, motum ac tumultum ciet. —Naturales quaestiones Senecae

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

• His initiis coepit auctoritas in tantum amorem elata, ut Polycrati Samio, insularum ac litorum tyranno, felicitatis suae, quam nimiam fatebatur etiam ipse qui felix erat, satis piamenti in unius gemmae voluntario damno videretur, si cum Fortunae volubilitate paria fecisset, planeque ab invidia eius abunde se redimi putaret, si hoc unum doluisset, adsiduo gaudio lassus. ergo provectus navigio in altum anulum mersit. —Naturalis historia Plinii

saec. I.  (ca. 90–96 p.C.n.)

• Nam prima est observatio recte pronuntiandi aequalitas, ne sermo subsultet inparibus spatiis ac sonis, miscens longa brevibus, gravia acutis, elata summissis, et inaequalitate horum omnium sicut pedum claudicet. Secunda varietas: quod solum est pronuntiatio. Ac ne quis pugnare inter se putet aequalitatem et varietatem, cum illi virtuti contrarium vitium sit inaequalitas, huic quae dicitur μονοείδεια, quasi quidam unus aspectus. —Institutio oratoria Quintiliani

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

• Omnique isto apparatu tenacissime dissimulato, postquam sulcatum trahens gressum cubile solitum conscenderit iamque porrectus et exordio somni prementis implicitus altum soporem flare coeperit, toro delapsa nudoque vestigio pensilem gradum paullulatim minuens, caecae tenebrae custodia liberata lucerna, praeclari tui facinoris opportunitatem de luminis consilio mutuare, et ancipiti telo illo audaciter, prius dextera sursum elata, nisu quam valido noxii serpentis nodum cervicis et capitis abscide. —Metamorphoseon libri XI Apulei