Jump to content

dilato

E Victionario

dīlātō

[+/-]

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]
API: /diːˈlaːtoː/(classice)
Syllabificatio phonetica: dī·lā·tō — morphologica: di-lat-o

Notatio

[+/-]
Latine: dis- + lātus

Verbum transitivum

[+/-]

dīlāt|ō, -āre, -āvī, -ātum [1][2][3][4][5]

  1. √ Latum facere.

Coniugatio

[+/-]

Verbum finitum

­
Thema Vox activa
dīlāt- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. dīlātō dīlātem   dīlātābam dīlātārem dīlātābō  
II. sing. dīlātās dīlātēs dīlātā! dīlātābās dīlātārēs dīlātābis dīlātātō!
III. sing. dīlātat dīlātet   dīlātābat dīlātāret dīlātābit dīlātātō!
I. plur. dīlātāmus dīlātēmus   dīlātābāmus dīlātārēmus dīlātābimus  
II. plur. dīlātātis dīlātētis dīlātāte! dīlātābātis dīlātārētis dīlātābitis dīlātātōte!
III. plur. dīlātant dīlātent   dīlātābant dīlātārent dīlātābunt dīlātantō!
Thema Vox passiva
dīlāt- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. dīlātor dīlāter   dīlātābar dīlātārer dīlātābor  
II. sing. dīlātāris dīlātēris dīlātāre! dīlātābāris dīlātārēris dīlātāberis dīlātātor!
III. sing. dīlātātur dīlātētur   dīlātābātur dīlātārētur dīlātābitur dīlātātor!
I. plur. dīlātāmur dīlātēmur   dīlātābāmur dīlātārēmur dīlātābimur  
II. plur. dīlātāminī dīlātēminī dīlātāminī! dīlātābāminī dīlātārēminī dīlātābiminī
III. plur. dīlātantur dīlātentur   dīlātābantur dīlātārentur dīlātābuntur dīlātantor!
Thema Vox activa
dīlātāv- Tempus perfectum plusquam perfectum futurum
exactum
Persona indicativ. coniunct. indicativ. coniunct.
I. sing. dīlātāvī dīlātāverim dīlātāveram dīlātāvissem dīlātāverō
II. sing. dīlātāvistī dīlātāveris dīlātāverās dīlātāvissēs dīlātāveris
III. sing. dīlātāvit dīlātāverit dīlātāverat dīlātāvisset dīlātāverit
I. plur. dīlātāvimus dīlātāverimus dīlātāverāmus dīlātāvissēmus dīlātāverimus
II. plur. dīlātāvistis dīlātāveritis dīlātāverātis dīlātāvissētis dīlātāveritis
III. plur. dīlātāvērunt dīlātāverint dīlātāverant dīlātāvissent dīlātāverint

Verbum infinitum

Modus infinitivus participium
Tempus praesens perfectum futurum praesens perfectum futurum
Vox
activa
dīlātāre dīlātāvisse dīlātātūrum,
-am, -um esse
dīlātāns   dīlātātūrus,
-a, -um­
Vox
passiva
dīlātārī dīlātātum,
-am, -um esse
dīlātātum īrī   dīlātātus,
-a, -um
 

Gerundium Gerundivum Supinum
dīlātandī dīlātandus, -a, -um dīlātātum dīlātātū

Dictiones collatae

[+/-]

Dictiones derivatae

[+/-]

Translationes

[+/-]
Latum faceredilatare ▼
Latum facerecollabi ▲

Discretiva

dilato dictio est in variis linguis:

Formae affines

[+/-]

dīlātō

[+/-]
Proprietates grammaticales
[+/-]
Forma Modus flexurae originis
dīlātō casus dativus singularis · genus masculinum participii dīlātus
dīlātō casus ablativus singularis · genus masculinum participii dīlātus
dīlātō casus dativus singularis · genus neutrum participii dīlātus
dīlātō casus ablativus singularis · genus neutrum participii dīlātus

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]
API: /diːˈlaːtoː/(classice)
Syllabificatio phonetica: dī·lā·tō — morphologica: di-lat-o

dilato

[+/-]
Proprietates grammaticales
[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
dilato prima singularis praesens activa indicativus dilatare
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
API: /diˈlato/
Syllabificatio phonetica: di·la·to — morphologica: di-lat-o

dilato

[+/-]
Proprietates grammaticales
[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
dilato prima singularis praesens activa indicativus dilatar
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
API: [dɨˈłatu](Lusitane)
Syllabificatio phonetica: di·la·to — morphologica: di-lat-o

Loci

[+/-]
Titus Livius -58/+17 Quintus Curtius Rufus ca. 50 P. Cornelius Tacitus
ca. 116
Franciscus Petrarca
1304-1374
Iordanus Brunus Nolanus
1548-1600
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

[+/-]

class.

  • Parantibus Achaeis Aetolisque ad ea respondere, cum prope occasum sol esset, dilato in posterum diem colloquio Philippus in stationem, ex qua profectus erat, Romani sociique in castra redierunt. —Ab urbe condita Titi Livii [6][7]

saec. I.

  • At Bessus occidendi protinus regis impetum cеpеrat: ed veritus, ne gratiam Alexandri, nisi vivum eum tradidisset, inire non posset, dilato in proximam noctem sceleris consilio agere gratias incipit, quod perfidi hominis insidias iam Alexandri opes spectantis prudenter cauteque vitasset: donum eum hosti laturum fuisse regis caput. —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi [8][7]

Latinitas postclassica

[+/-]

saec. II.

  • Erat uxor Silio Sosia Galla, caritate Agrippinae invisa principi. hos corripi dilato ad tempus Sabino placitum, immissusque Varro consul qui paternas inimicitias obtendens odiis Seiani per dedecus suum gratificabatur. —Annales P. Cornelii Taciti [9][7]

Latinitas humanistica

[+/-]

saec. XIV.

  • Nunc ergo quo magis dilato eo magis ardenti desiderio illuc trahor; itaque sic habeto, hoc affige animo: si sanctam civitatem semel intravero, nunquam inde digrediar, non si me Samum Iuno, Gnidon Venus, Iupiter Cretam vocet. —Epistole familiares Petrarcae [10][7]

Latinitas nova

[+/-]

saec. XVI.

  • An dulcem somnum reputet, cui tempora lapsa
Occurrunt segnis lucis? Num grata senectus
Ingenio quamvis stupido, cui perperam acta
Vita fuit, fluxitque sua sine laude iuventus?
Occurres morti quasi qui non vixeris: ut te
Praetereat forsan, dilato tempore, vitae. —De monade numero et figura Iordani Bruni [11][7]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. II, p. 132 — “DĪLĀTO, as, āvi, ātum, are, a. 1. (dis et lato)”
  2. 2.0 2.1 Freund, Wilhelm (1806-1894). Grand dictionnaire de la langue latine … (Editio Prima: Paris, 1883-1929) Tom. I, p. 828 — “dīlāto, āvi, ātum, āre, 1. v. intens. a. [differo]”
  3. 3.0 3.1 Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — dī-lāto, āvī, ātum, āre (dis u. latus) (tom. 1, p. 2164)
  4. 4.0 4.1 Langenscheidt, Online-Wörterbuch (Lexicon Latinum et Germanicum)dilatare
  5. 5.0 5.1 Olivetti, Dizionario Latino (Lexicon Latinum et Italicum)dilato
  6. 6.0 6.1 Titus Livius - Ab urbe condita - libri CXLII. (Universitas Turicensis): Liber XXXII, caput 35, [1] — dilato
  7. 7.0 7.1 7.2 7.3 7.4 7.5 Vicicitatio: dilato.
  8. 8.0 8.1 Quintus Curtius Rufus - Historiae Alexandri Magni. (Universitas Turicensis), Liber V. Capitulum XII, [32] — dilato
  9. 9.0 9.1 Publius Cornelius Tacitus - Annales sive ab excessu divi Augusti libri XVI. (The Latin Library): Liber IV. [19] — dilato
  10. 10.0 10.1 Franciscus Petrarca (Italice: Francesco Petrarca) - Epistole familiares. (Universitas Turicensis): Liber XV. 8: [19] — dilato
  11. 11.0 11.1 Iordanus Brunus Nolanus (Italice: Giordano Bruno) - De monade numero et figura. (Universitas Turicensis): Cap. VII.  — dilato