dilatamini
Discretiva
|
dilatamini dictio est in variis linguis: |
Formae affines
[+/-]Proprietates grammaticales
[+/-]| Forma | Persona | Tempus | Vox | Modus | Verbum |
|---|---|---|---|---|---|
| dīlātāminī | secunda pluralis | praesens | passiva | indicativus | dīlātō (dīlātāre) |
| dīlātāminī | secunda pluralis | praesens | passiva | imperativus | dīlātō (dīlātāre) |
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
API: /diːlaːˈtaːminiː/ (classice) - Syllabificatio phonetica: dī·lā·tā·mi·nī — morphologica: di-lat-amini
Loci
[+/-]| Aurelius Augustinus Hipponensis 354-430 |
||||||||||||||||||||||
| antiq. | class. | I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII | XIII | XIV | XV | XVI | XVII | XVIII | XIX | XX | XXI |
Latinitas postclassica
[+/-]
- Quare ergo non optas illorum thesaurorum bona, quae tecum omnes sine angustia valeant possidere? Desideras aurum, desidera iustitiam. Habere aurum non potes, nisi alius amittat: iustitiam ambo complectimini, et ambo dilatamini. —Sermones de Scripturis Augustini [1][2]
Fontes
- ↑ 1.0 1.1 Aurelius Augustinus Hipponensis, Sermones de Scripturis. (Universitas Turicensis): Sermo XXXII. Caput XXI, p. 21. — dilatamini
- ↑ 2.0 2.1 Vicicitatio: dilatamini.