curo

E Victionario

Latine[+/-]

Appellatio[+/-]

API: /ˈkuːroː/(classice)
Syllabificatio phonetica: cū·rō — morphologica: cur-o

Notatio[+/-]

Latine: cūra

Verbum transitivum[+/-]

cūr|ō, -āre, -āvī, -ātum

  1. (Generatim) in aliqua re elaboro, curam studium, diligentiam adhibeo, studeo, operam do, laboro.[1]
  2. (Cum accusativo) curam habere alicujus rei, parare, purgare, colere, administrare, conficere.[1]
  3. (Speciatim, terminus technicus cum accusativo) de magistratu, vel publico aliquo munere pro administrare, regere.[1]
  4. (Saepe etiam est medicorum) aegris inservire, morbos sanare.[1]
  5. (Pecuniam) solvere.[1]

Coniugatio[+/-]

Verbum finitum

­
Thema Vox activa
cūr- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. cūrō cūrem   cūrābam cūrārem cūrābō  
II. sing. cūrās cūrēs cūrā! cūrābās cūrārēs cūrābis cūrātō!
III. sing. cūrat cūret   cūrābat cūrāret cūrābit cūrātō!
I. plur. cūrāmus cūrēmus   cūrābāmus cūrārēmus cūrābimus  
II. plur. cūrātis cūrētis cūrāte! cūrābātis cūrārētis cūrābitis cūrātōte!
III. plur. cūrant cūrent   cūrābant cūrārent cūrābunt cūrantō!
Thema Vox passiva
cūr- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. cūror cūrer   cūrābar cūrārer cūrābor  
II. sing. cūrāris cūrēris cūrāre! cūrābāris cūrārēris cūrāberis cūrātor!
III. sing. cūrātur cūrētur   cūrābātur cūrārētur cūrābitur cūrātor!
I. plur. cūrāmur cūrēmur   cūrābāmur cūrārēmur cūrābimur  
II. plur. cūrāminī cūrēminī cūrāminī! cūrābāminī cūrārēminī cūrābiminī
III. plur. cūrantur cūrentur   cūrābantur cūrārentur cūrābuntur cūrantor!
Thema Vox activa
cūrāv- Tempus perfectum plusquam perfectum futurum
exactum
Persona indicativ. coniunct. indicativ. coniunct.
I. sing. cūrāvī cūrāverim cūrāveram cūrāvissem cūrāverō
II. sing. cūrāvistī cūrāveris cūrāverās cūrāvissēs cūrāveris
III. sing. cūrāvit cūrāverit cūrāverat cūrāvisset cūrāverit
I. plur. cūrāvimus cūrāverimus cūrāverāmus cūrāvissēmus cūrāverimus
II. plur. cūrāvistis cūrāveritis cūrāverātis cūrāvissētis cūrāveritis
III. plur. cūrāvērunt cūrāverint cūrāverant cūrāvissent cūrāverint

Verbum infinitum

Modus infinitivus participium
Tempus praesens perfectum futurum praesens perfectum futurum
Vox
activa
cūrāre cūrāvisse cūrātūrum,
-am, -um esse
cūrāns   cūrātūrus,
-a, -um­
Vox
passiva
cūrārī cūrātum,
-am, -um esse
cūrātum īrī   cūrātus,
-a, -um
 

Gerundium Gerundivum Supinum
cūrandī cūrandus, -a, -um cūrātum cūrātū

Dictiones derivatae[+/-]

Composita

Translationes[+/-]

In aliqua re elaborodilatare ▼
In aliqua re elaborocollabi ▲
Curam habere alicujus reidilatare ▼
Curam habere alicujus reicollabi ▲
Administrare, regeredilatare ▼
Administrare, regerecollabi ▲
Aegris inservire, morbos sanaredilatare ▼
Aegris inservire, morbos sanarecollabi ▲
Pecuniam solveredilatare ▼
Pecuniam solverecollabi ▲

Discretiva

curo dictio est in variis linguis:

Dictiones similes[+/-]

Formae affines[+/-]

Hispanice[+/-]

curo[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
curo prima singularis praesens activa indicativus curar
Appellatio[+/-]
API: [ˈkuɾo]
Syllabificatio phonetica: cu·ro — morphologica: cur-o

Italice[+/-]

curo[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
curo prima singularis praesens activa indicativus curare
Appellatio[+/-]
API: /ˈkuro/
Syllabificatio phonetica: cu·ro — morphologica: cur-o

Lusitane[+/-]

curo[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
curo prima singularis praesens activa indicativus curar
Appellatio[+/-]
API: [ˈkuru](Lusitane)
Syllabificatio phonetica: cu·ro — morphologica: cur-o

Loci[+/-]

M. Tullius Cicero
-106…-43
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

  • adfirmat enim quodam loco, si uratur sapiens, si crucietur — expectas fortasse, dum dicat: patietur, perferet, non succumbet; magna mehercule laus et eo ipso, per quem iuravi, Hercule, digna; sed Epicuro, homini aspero et duro, non est hoc satis: in Phalaridis tauro si erit, dicet: quam suave est, quam hoc non curo! —Tusculanae disputationes Ciceronis [2][3]

Fontes

  1. 1.0 1.1 1.2 1.3 1.4 1.5 Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. I, p. 921 — “CŪRO, as, āvi, ātum, are, a.”
  2. 2.0 2.1 Marcus Tullius Cicero - Tusculanae disputationes. (The Latin Library): Liber secundus. XV [25] — curo
  3. 3.0 3.1 Vicicitatio: curo.