Jump to content

obscurare

E Victionario

Discretiva

obscurare dictio est in variis linguis:

Formae affines

[+/-]

obscūrāre

[+/-]
Proprietates grammaticales
[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
obscūrāre secunda singularis praesens passiva imperativus obscūrō (obscūrāre)
obscūrāre
praesens activa infinitivus obscūrō
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
API: /ob.skuːˈraːre/(classice)
Syllabificatio phonetica: ob·scū·rā·re — morphologica: obscur-are

obscurare

[+/-]
Proprietates grammaticales
[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
obscurare
praesens activa infinitivus obscura substantiv.
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
API: /ob.sku'rare/
Syllabificatio phonetica: ob·scu·ra·re — morphologica: obscur-are

Loci

[+/-]
M. Tullius Cicero
-106…-43
M. Fabius Quintilianus
ca. 35-100
Aurelius Augustinus Hipponensis
354-430
Isidorus Hispalensis
560-636
Hildegardis Bingensis
1098-1179
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class. (63 a.C.n.)

  • Etenim quid est, Catilina, quod iam amplius exspectes, si neque nox tenebris obscurare coetus nefarios nec privata domus parietibus continere voces coniurationis tuae potest, si inlustrantur, si erumpunt omnia? Muta iam istam mentem, mihi crede, obliviscere caedis atque incendiorum. teneris undique; luce sunt clariora nobis tua consilia omnia, quae iam mecum licet recognoscas. —In L. Catilinam oratio prima habita in senatu Ciceronis [1]

saec. I.

  • In hoc malum a quibusdam etiam laboratur: neque id novum vitium est, cum iam apud Titum Livium inveniam fuisse praeceptorem aliquem qui discipulos obscurare quae dicerent iuberet, Graeco verbo utens σκότισον. Vnde illa scilicet egregia laudatio: «tanto melior: ne ego quidem intellexi.» —Institutio oratoria Quintiliani [2]

Latinitas postclassica

saec. IV.

  • Novit enim quemadmodum soleant haec verba apostolica, quae praetermisit, accipere catholicorum corda fidelium: quae verba tam recta et tanta luce fulgentia tenebrosis et tortuosis interpretationibus novi haeretici obscurare et depravare moliuntur. —De nuptiis et concupiscentia Augustini [3][4]

Latinitas mediaevalis

saec. VII.

  • Itaque exomologesis prosternendi et humilificandi hominis disciplina est, habitu atque victu, sacco et cinere incubare, corpus sordibus obscurare, animum maeroribus deicere, illa, quae peccant, tristi tractatione mutare. —Etymologiarum libri XX Isidori Hispalensis [5][4]

saec. XII.

  • Unde et oculis suis per omne coelum acutissime intendit, quia intentionem suam quam in coelestibus devotissime habet, nulla perversitas obscurare potest, nec ulla persuasio diabolicae fraudis, nec error praevaricantis populi, nec diffusae in diversis terris concussiones ubi insani homines in incredulitate furoris sui crudeliter se discerpunt. —Scivias Hildegardis sive libri visionum ac revelationum Hildegardis [6][4]

Fontes

  1. Marcus Tullius Cicero - In L. Catilinam oratio prima. (Bibliotheca Augustana): 3 [6] — obscurare
  2. Marcus Fabius Quintilianus, Institutionis oratoriae libri XII. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIV). Liber octavus, II. [18] — obscurare
  3. 3.0 3.1 Aurelius Augustinus Hipponensis, De nuptiis et concupiscentia . (Universitas Turicensis): Liber secundus. Caput II, p. 3. — obscurare
  4. 4.0 4.1 4.2 4.3 Vicicitatio: obscurare.
  5. 5.0 5.1 Isidorus Hispalensis - Etymologiarum libri XX. (Bibliotheca Augustana):  Liber VI. Caput XIX. [79] — obscurare
  6. 6.0 6.1 Hildegardis Bingensis - Scivias Hildegardis sive libri visionum ac revelationum. Patrologia Latina, J.-P. Migne. Parisiis 1882, Tomus CXCVII. (Universitas Turicensis): Liber secundus. Visio tertia — obscurare