Discretiva
|
curaturum dictio est in variis linguis:
|
Proprietates grammaticales
[+/-]
| Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
| cūrātūrum
|
casus accusativus singularis · genus masculinum
|
participii cūrātūrus
|
| cūrātūrum
|
casus nominativus singularis · genus neutrum
|
participii cūrātūrus
|
| cūrātūrum
|
casus accusativus singularis · genus neutrum
|
participii cūrātūrus
|
| cūrātūrum
|
casus vocativus singularis · genus neutrum
|
participii cūrātūrus
|
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
- Syllabificatio phonetica: cū·rā·tū·rum — morphologica: curat-ur-um
|
|
|
|
Apuleius
ca. 125-170
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas postclassica
saec. II. (ca. 158 p.C.n.)
- Mulierem etiam liberam perductam ad me domum dixistis eiusdem Thalli valetudinis, quam ego pollicitus sim curaturum, eam quoque a me incantatam corruisse. —Apologia sive Pro se de magia liber Apulei [1][2]
Fontes
