Discretiva
|
curatior dictio est in variis linguis:
|
Proprietates grammaticales
[+/-]
| Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
| cūrātior
|
casus nominativus singularis · genus masculinum
|
adiectivi cūrātior (cūrātus comparativus)
|
| cūrātior
|
casus vocativus singularis · genus masculinum
|
adiectivi cūrātior (cūrātus comparativus)
|
| cūrātior
|
casus nominativus singularis · genus femininum
|
adiectivi cūrātior (cūrātus comparativus)
|
| cūrātior
|
casus vocativus singularis · genus femininum
|
adiectivi cūrātior (cūrātus comparativus)
|
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
- Syllabificatio phonetica: cū·rā·ti·or — morphologica: curat-ior
| Bonus comparativus | dilatare ▼ |
| Bonus comparativus | collabi ▲ |
|
|
|
|
Aulus Gellius
ca. 130-180
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas postclassica
saec. II. (ca. 170–177 p.C.n.)
- Item aliud refert Sabinus Masurius in septimo Memoriali severe factum: “Censores,” inquit, “Publius Scipio Nasica et Marcus Popilius cum equitum censum agerent, equum nimis strigosum et male habitum, sed equitem eius uberrimum et habitissimum viderunt et ‘cur,’” inquiunt, “‘ita est, ut tu sis quam equus curatior?’ ‘Quoniam,’ inquit, ‘ego me curo, equum Statius nihili servos.’ Visum est parum esse reverens responsum relatusque in aerarios, ut mos est.” —Noctes Atticae A. Gellii [1][2]
Fontes
