dono

E Victionario
Jump to navigation Jump to search

Latine[+/-]

dōnō[+/-]

Appellatio[+/-]

API: /ˈdoːnoː/(classice)
Syllabificatio phonetica: dō·rō — morphologica: don-o

Notatio[+/-]

← Latine: dōnum

Verbum transitivum[+/-]

dōn|ō, -āre, -āvi, -ātum

  1. Aliquid, alicui gratis dare, liberaliter tribuere.
  2. Alicui aliquid muneri dare.

Coniugatio[+/-]

Verbum finitum

­
Thema Vox activa
dōn- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. dōnō dōnem   dōnābam dōnārem dōnābō  
II. sing. dōnās dōnēs dōnā! dōnābās dōnārēs dōnābis dōnātō!
III. sing. dōnat dōnet   dōnābat dōnāret dōnābit dōnātō!
I. plur. dōnāmus dōnēmus   dōnābāmus dōnārēmus dōnābimus  
II. plur. dōnātis dōnētis dōnāte! dōnābātis dōnārētis dōnābitis dōnātōte!
III. plur. dōnant dōnent   dōnābant dōnārent dōnābunt dōnantō!
Thema Vox passiva
dōn- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. dōnor dōner   dōnābar dōnārer dōnābor  
II. sing. dōnāris dōnēris dōnāre! dōnābāris dōnārēris dōnāberis dōnātor!
III. sing. dōnātur dōnētur   dōnābātur dōnārētur dōnābitur dōnātor!
I. plur. dōnāmur dōnēmur   dōnābāmur dōnārēmur dōnābimur  
II. plur. dōnāminī dōnēminī dōnāminī! dōnābāminī dōnārēminī dōnābiminī —
III. plur. dōnantur dōnentur   dōnābantur dōnārentur dōnābuntur dōnantor!
Thema Vox activa
dōnāv- Tempus perfectum plusquam perfectum futurum
exactum
Persona indicativ. coniunct. indicativ. coniunct.
I. sing. dōnāvī dōnāverim dōnāveram dōnāvissem dōnāverō
II. sing. dōnāvistī dōnāveris dōnāverās dōnāvissēs dōnāveris
III. sing. dōnāvit dōnāverit dōnāverat dōnāvisset dōnāverit
I. plur. dōnāvimus dōnāverimus dōnāverāmus dōnāvissēmus dōnāverimus
II. plur. dōnāvistis dōnāveritis dōnāverātis dōnāvissētis dōnāveritis
III. plur. dōnāvērunt dōnāverint dōnāverant dōnāvissent dōnāverint

Verbum infinitum

Modus infinitivus participium
Tempus praesens perfectum futurum praesens perfectum futurum
Vox
activa 		dōnāre dōnāvisse dōnātūrum,
-am, -um esse 		dōnāns   dōnātūrus,
-a, -um­
Vox
passiva 		dōnārī dōnātum,
-am, -um esse 		dōnātum īrī   dōnātus,
-a, -um 		 
Gerundium Gerundivum Supinum
dōnandī dōnandus, -a, -um dōnātum dōnātū

Dictiones collatae[+/-]

Synonyma

  1. condōnō

Composita

Dictiones derivatae[+/-]

Composita

Translationes[+/-]

Discretiva

dono dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

dōnō[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]
Forma Modus flexurae originis
dōnō casus dativus singularis substantivi dōnum
dōnō casus ablativus singularis substantivi dōnum
Appellatio[+/-]
API: /ˈdoːnoː/(classice)
Syllabificatio phonetica: dō·nō — morphologica: don-o

Hispanice[+/-]

dono[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
dono prima singularis praesens activa indicativus donar
Appellatio[+/-]
API: [ˈdo.no](Castellane, castellano)
Syllabificatio phonetica: do·no — morphologica: don-o

Italice[+/-]

dono[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
dono prima singularis praesens activa indicativus donare
Appellatio[+/-]
API: /ˈdo.no/
Syllabificatio phonetica: do·no — morphologica: don-o

Loci[+/-]

Phaedrus
ca. –10…+60 		C. Suetonius Tranquillus
ca. 70-150		Apuleius
ca. 125-170
antiq. class. I IIII III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

saec. I.

  • Assensit Magnus et permisit militi
Prodire contra; qui mirante exercitu,
Dicto celerius hostis abscidit caput
Victorque rediit. His tunc Pompeius super:
«Corona, miles, equidem te dono libens,
Quia vindicasti laudem Romani imperi;
Sed exstillescant oculi sic» inquit «mei»,
Turpe illud imitans ius iurandum militis,
«Nisi tu abstulisti sarcinas nuper meas». —Fabulae Phaedri [1][2]

Latinitas postclassica

saec. II.

  • Comperit deinde Iuliam uxorem ob libidines atque adulteria damnatam repudiumque ei suo nomine ex auctoritate Augusti remissum; et quamquam laetus nuntio, tamen officii duxit, quantum in se esset, exorare filiae patrem frequentibus litteris et uel utcumque meritae, quidquid umquam dono dedisset, concedere. —De vita Caesarum C. Suetoni Tranquilli [3][2]

saec. II.  (ca. 158 p.C.n.)

  • Recitem nunc et alios, quos illi quasi intemperantissimos postremum legere:
Florea serta, meum mel, et haec tibi carmina dono.
Carmina dono tibi, serta tuo genio,
carmina uti, Critia, lux haec optata canatur
quae bis septeno uere tibi remeat,
serta autem ut laeto tibi tempore tempora vernent,
aetatis florem floribus ut decores. —Apologia sive Pro se de magia liber Apulei [4][2]
  • Haec ut dico omnia audisti. Praeterea a filio Capitolinae probissimo adulescente, qui praesens est, sciscitante te eadem dicta sunt: Pontianum loculos petisse, Pontianum Saturnino artifici detulisse. Etiam illud non negatur, Pontianum a Saturnino perfectum sigillum recepisse, postea mihi dono dedisse. —Apologia sive Pro se de magia liber Apulei [5]

Fontes

  1. ↑ 1.0 1.1 Phaedrus Augusti libertus, Liber Fabularum. (Bibliotheca Augustana): Appendix Perottina, 10. Pompeius Magnus et eius miles. Versus 30 — dono
  2. ↑ 2.0 2.1 2.2 2.3 Vicicitatio: dono.
  3. ↑ 3.0 3.1 Gaius Suetonius Tranquillus - De vita Caesarum libri VIII. (Bibliotheca Augustana): Liber tertius. Tiberius. XI. [4] — dono
  4. ↑ 4.0 4.1 Apuleius - Apologia sive Pro se de magia liber. (Bibliotheca Augustana): Pagina 1. Sectio 9. Versus 14 — dono
  5. ↑ Apuleius - Apologia sive Pro se de magia liber. (Bibliotheca Augustana): Pagina 4. Sectio 62. Versus 2 — domum
Receptum de "https://la.wiktionary.org/w/index.php?title=dono&oldid=222874"