donaverit

E Victionario

Discretiva

donaverit dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]

Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
dōnāverit tertia singularis perfectum activa coniunctivus dōnō (dōnāre)
dōnāverit tertia singularis futurum exactum activa indicativus dōnō (dōnāre)

Appellatio[+/-]

API: /doːˈnaːwe.rit/(classice)
Syllabificatio phonetica: dō·nā·ve·rit — morphologica: donav-erit

Loci[+/-]

M. Tullius Cicero
–106…–43
Decimus Iunius Iuvenalis
ca. 60-130
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

  • Hominum igitur causa eas rerum copias comparatas fatendum est, nisi forte tanta ubertas et varietas pomorum eorumque iucundus non gustatus solum sed odoratus etiam et aspectus dubitationem adfert quin hominibus solis ea natura donaverit. Tantumque abest ut haec bestiarum etiam causa parata sint, ut ipsas bestias hominum gratia generatas esse videamus. —De natura deorum Ciceronis [1][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 100/128 p.C.n.)

  • grande sonat metuique iubet Septembris et austri
adventum, nisi se centum lustraverit ovis
et xerampelinas veteres donaverit ipsi,
ut quidquid subiti et magni discriminis instat
in tunicas eat et totum semel expiet annum. —Saturae D. Iuni Iuvenalis [3][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Tullius Cicero - De natura deorum. (The Latin Library): Liber secundus. LXIII. [158] — donaverit
  2. 2.0 2.1 2.2 Vicicitatio: donaverit.
  3. 3.0 3.1 Decimus Iunius Iuvenalis, Saturae. (Ed. brevique adnotatione critica instr. W. V. Clausen, Oxford 1959). Satura VI, versus 519 — donaverit