absumo

E Victionario

Latine[+/-]

Tempus edax sensim frondes absumpsit et ipsa
arbor tandem etiam morte secante ruit
outinam fructus fuerint ut possit in hortis
optatum Elysiis habere locum
ERASMUS RAMICIDA Ecclesiae Sanctae Crucis Wratislaviae Canonicus dum annum exegisset sexagesimum primum mortis falce succisus hic humatus est anno 1663 ? Augusti - ORATE PRO EO

Appellatio[+/-]

API: /abˈsuːmoː/(classice)
Syllabificatio phonetica: ab·sū·mō — morphologica: ab-sum-o

Notatio[+/-]

ab + sūmō

Verbum transitivum[+/-]

absūm|ō, -ĕre, absūmpsī, absūmptum

  1. √ Aliquid ab aliquo loco, ac proinde auferre, amovere; (qua tamen significatione raro admodum occurrit).[1]
  2. Minuere, consumere, abolere sumendo vel auferendo aliquid ab aliquo loco.[1]

Coniugatio[+/-]

Verbum finitum

­
Thema Vox activa
absūm- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. absūmō absūmam   absūmēbam absūmerem absūmam  
II. sing. absūmis absūmās absūme! absūmēbās absūmerēs absūmēs absūmitō!
III. sing. absūmit absūmat   absūmēbat absūmeret absūmet absūmitō!
I. plur. absūmimus absūmāmus   absūmēbāmus absūmerēmus absūmēmus  
II. plur. absūmitis absūmātis absūmite! absūmēbātis absūmerētis absūmētis absūmitōte!
III. plur. absūmunt absūmant   absūmēbant absūmerent absūment absūmuntō!
Thema Vox passiva
absūm- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. absūmor absūmar   absūmēbar absūmerer absūmar  
II. sing. absūmeris absūmāris absūmere! absūmēbāris absūmerēris absūmēris absūmitor!
III. sing. absūmitur absūmātur   absūmēbātur absūmerētur absūmētur absūmitor!
I. plur. absūmimur absūmāmur   absūmēbāmur absūmerēmur absūmēmur  
II. plur. absūmiminī absūmāminī absūmiminī! absūmēbāminī absūmerēminī absūmēminī
III. plur. absūmuntur absūmantur   absūmēbantur absūmerentur absūmentur absūmuntor!
Thema Vox activa
absūmps- Tempus perfectum plusquam perfectum futurum
exactum
Persona indicativ. coniunct. indicativ. coniunct.
I. sing. absūmpsī absūmpserim absūmpseram absūmpsissem absūmpserō
II. sing. absūmpsistī absūmpseris absūmpserās absūmpsissēs absūmpseris
III. sing. absūmpsit absūmpserit absūmpserat absūmpsisset absūmpserit
I. plur. absūmpsimus absūmpserimus absūmpserāmus absūmpsissēmus absūmpserimus
II. plur. absūmpsistis absūmpseritis absūmpserātis absūmpsissētis absūmpseritis
III. plur. absūmpsērunt absūmpserint absūmpserant absūmpsissent absūmpserint

Verbum infinitum

Modus infinitivus participium
Tempus praesens perfectum futurum praesens perfectum futurum
Vox
activa
absūmere absūmpsisse absūmptūrum,
-am, -um esse
absūmēns   absūmptūrus,
-a, -um­
Vox
passiva
absūmī absūmptum,
-am, -um esse
absūmptum īrī   absūmptus,
-a, -um
 

Gerundium Gerundivum Supinum
absūmendī absūmendus, -a, -um absūmptum absūmptū

Dictiones collatae[+/-]

Dictiones derivatae[+/-]

Translationes[+/-]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. I, p. 27 — “ABSŪMO, sūmis, sumpsi vel sumsi, sumptum vel sumtum, sumere, a. 3.”