cresco

E Victionario

Latine[+/-]

crēscō[+/-]

Appellatio[+/-]

API: /ˈkreːskoː/(classice)
Syllabificatio phonetica: crēs·cō — morphologica: cresc-o

Verbum intransitivum[+/-]

crēsc|ō, -ĕre, crēvī, crētum

  1. √ Maior fieri.

Coniugatio[+/-]

Verbum finitum

Thema Vox activa
crēsc- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. crēscō crēscam   crēscēbam crēscerem crēscam  
II. sing. crēscis crēscās crēsce! crēscēbās crēscerēs crēscēs crēscitō!
III. sing. crēscit crēscat   crēscēbat crēsceret crēscet crēscitō!
I. plur. crēscimus crēscāmus   crēscēbāmus crēscerēmus crēscēmus  
II. plur. crēscitis crēscātis crēscite! crēscēbātis crēscerētis crēscētis crēscitōte!
III. plur. crēscunt crēscant   crēscēbant crēscerent crēscent crēscuntō!
Thema Vox activa
crēv- Tempus perfectum plusquam perfectum futurum
exactum
Persona indicativ. coniunct. indicativ. coniunct.
I. sing. crēvī crēverim crēveram crēvissem crēverō
II. sing. crēvistī crēveris crēverās crēvissēs crēveris
III. sing. crēvit crēverit crēverat crēvisset crēverit
I. plur. crēvimus crēverimus crēverāmus crēvissēmus crēverimus
II. plur. crēvistis crēveritis crēverātis crēvissētis crēveritis
III. plur. crēvērunt crēverint crēverant crēvissent crēverint

Verbum infinitum

Modus infinitivus participium
Tempus praesens perfectum futurum praesens perfectum futurum
Vox
activa
crēscere crēvisse crētūrum,
-am, -um esse
crēscēns   crētūrus,
-a, -um

Gerundium Gerundivum Supinum
crēscendī crēscendus, -a, -um crētum crētū

Usus[+/-]

Latinitas mediaevalis

saec. XIII.

  • Virginis egregie
ignibus calesco
et eius cotidie
in amore cresco;
sol est in meridie,
nec ego tepesco. —Carmina Burana variorum auctorum (Carmina amatoria, 88, 3. fl.1230)

Dictiones collatae[+/-]

Dictiones derivatae[+/-]

Composita

Translationes[+/-]

Loci[+/-]

Lucius Annaeus Seneca -3/+65 Petronius Arbiter
ca. 14-66
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.

  • Cresco et exulto et discussa senectute recalesco, quotiens ex iis, quae agis ac scribis, intellego, quantum te ipse, nam turbam olim reliqueras, superieceris. —Ad Lucilium epistulae morales Senecae [1][2]

saec. I.

  • Recte, videbo te in publicum, mus, immo terrae tuber: nec sursum nec deorsum non cresco, nisi dominum tuum in rutae folium non conieci, nec tibi parsero, licet mehercules Iovem Olympium clames. —Satyricon T. Petronii Arbitri [3][2]

Discretiva

cresco dictio est in variis linguis:

Dictiones similes[+/-]

Formae affines[+/-]

Italice[+/-]

cresco[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
cresco prima singularis praesens activa indicativus crescere
Appellatio[+/-]
API: /ˈkresko/
Syllabificatio phonetica: cre·sco — morphologica: cresc-o

Fontes

  1. 1.0 1.1 Lucius Annaeus Seneca - Ad Lucilium epistulae morales. (The Latin Library):  Tomus / Liber 4. 34, versus 1 — cresco
  2. 2.0 2.1 2.2 Vicicitatio: cresco.
  3. 3.0 3.1 T. Petronius Arbiter, Satyricon - quae supersunt (apud Guilielmum Vande Water, Trajecti ad Rhenum MDCCIX). Cap. LVIII. — cresco