Jump to content

confugio

E Victionario

Latine

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]
API: /koːnˈfu.gi.oː/(classice)
Syllabificatio phonetica: cōn·fu·gi·ō — morphologica: con-fug-io

Notatio

[+/-]

← Latine: cum + fugiō

Verbum intransitivum

[+/-]

cōnfug|iō, -ere, cōnfūgī, cōnfugitūrus

  1. Fugere ad aliquem auxilii, aut salutis causa

Coniugatio

[+/-]

Verbum finitum

Thema Vox activa
cōnfug- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. cōnfugiō cōnfugiam   cōnfugiēbam cōnfugerem cōnfugiam  
II. sing. cōnfugis cōnfugiās cōnfuge! cōnfugiēbās cōnfugerēs cōnfugiēs cōnfugitō!
III. sing. cōnfugit cōnfugiat   cōnfugiēbat cōnfugeret cōnfugiet cōnfugitō!
I. plur. cōnfugimus cōnfugiāmus   cōnfugiēbāmus cōnfugerēmus cōnfugiēmus  
II. plur. cōnfugitis cōnfugiātis cōnfugite! cōnfugiēbātis cōnfugerētis cōnfugiētis cōnfugitōte!
III. plur. cōnfugiunt cōnfugiant   cōnfugiēbant cōnfugerent cōnfugient cōnfugiuntō!­
Thema Vox passiva
cōnfug- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
III. sing. cōnfugitur cōnfugiātur   cōnfugiēbātur cōnfugerētur cōnfugiētur —
Thema Vox activa
cōnfūg- Tempus perfectum plusquam perfectum futurum
exactum
Persona indicativ. coniunct. indicativ. coniunct.
I. sing. cōnfūgī cōnfūgerim cōnfūgeram cōnfūgissem cōnfūgerō
II. sing. cōnfūgistī cōnfūgeris cōnfūgerās cōnfūgissēs cōnfūgeris
III. sing. cōnfūgit cōnfūgerit cōnfūgerat cōnfūgisset cōnfūgerit
I. plur. cōnfūgimus cōnfūgerimus cōnfūgerāmus cōnfūgissēmus cōnfūgerimus
II. plur. cōnfūgistis cōnfūgeritis cōnfūgerātis cōnfūgissētis cōnfūgeritis
III. plur. cōnfūgērunt cōnfūgerint cōnfūgerant cōnfūgissent cōnfūgerint

Verbum infinitum

Modus infinitivus participium
Tempus praesens perfectum futurum praesens perfectum futurum
Vox
activa 		cōnfugere cōnfūgisse cōnfugitūrum,
-am, -um esse 		cōnfugiēns   cōnfugitūrus,
-a, -um­
Vox
passiva 		cōnfugī cōnfugitum,
-am, -um esse 		cōnfugitum īrī   cōnfugitus,
-a, -um 		 
Gerundium Gerundivum Supinum
cōnfugiendī cōnfugiendus, -a, -um cōnfugitum cōnfugitū

Dictiones collatae

[+/-]

Composita

Collocationes

  • ad fidem alicuius confugere

Dictiones derivatae

[+/-]

Translationes

[+/-]
Fugere ad aliquem auxiliidilatare ▼
Fugere ad aliquem auxiliicollabi ▲

Discretiva

confugio dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

[+/-]

Proprietates grammaticales

[+/-]
Forma Modus flexurae originis
cōnfugiō casus dativus singularis substantivi cōnfugium
cōnfugiō casus ablativus singularis substantivi cōnfugium

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]
API: /koːnˈfu.gi.oː/(classice)
Syllabificatio phonetica: cōn·fu·gi·ō — morphologica: con-fug-io

Loci

M. Tullius Cicero
-106…-43 		Quintus Curtius Rufus
fl.c.50
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.  (46 a.C.n. / 708 a.u.)

  • Ad iudicem sic, sed ego apud parentem loquor: “Erravi, temere feci, paenitet; ad clementiam tuam  confugio , delicti veniam peto, ut ignoscatur oro”. Si nemo impetravit, adroganter; si plurimi, tu idem fer opem qui spem dedisti. —Pro Q. Ligario oratio Ciceronis [1][2]

saec. I.

  • Quam feliciter in acie occidissem, potius hostis praeda quam civis victima! Nunc servatus ex periculis, quae sola timui, in haec incidi, quae timere non debui. Soletis identidem a me, milites, petere, ut saluti meae parcam. Ipsi mihi praestare potestis, quod suadetis, ut faciam. Ad vestras manus, ad vestra arma  confugio : invitis vobis salvus esse nolo, volentibus non possum, nisi vindicor. —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi [3][2]

Fontes

  1. ↑ 1.0 1.1 Marcus Tullius Cicero - Pro Q. Ligario oratio. (The Latin Library): X. [30] — confugio
  2. ↑ 2.0 2.1 2.2 Vicicitatio: confugio.
  3. ↑ 3.0 3.1 Quintus Curtius Rufus - Historiae Alexandri Magni. (Bibliotheca Augustana), Liber VI. Capitulum IX, [23] — confugio
Receptum de "https://la.wiktionary.org/w/index.php?title=confugio&oldid=226443"