Jump to content

confugere

E Victionario

Discretiva

confugere dictio est in variis linguis:

Formae affines

[+/-]

Proprietates grammaticales

[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
cōnfugere
praesens activa infinitivus cōnfugiō

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]
API: /koːnˈfu.ge.re/(classice)
Syllabificatio phonetica: cōn·fu·ge·re morphologica: con-fug-ere

Loci

C. Plinius Secundus
23–79
Franciscus Petrarca
1304-1374
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

[+/-]

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

  • Italiam ex Africa maxime coortae infestant, saepe populo Romano ad Sibyllina coacto remedia  confugere  inopiae metu. —Naturalis historia Plinii [1]

Latinitas humanistica

[+/-]

saec. XIV.  (1354–1367 p.C.n.)

  • Gaudium: Abundo machinis ad evertendas urbes idoneis.
Ratio: Quanto melius extruendas servandasque! Tu fortasse gloriosius putas evertere et videri mavis tui temporis Poliorcetes, sed non semper urbes machinis evertuntur. Cesar quidem bello Gallico, cum adversus Advaticos turres maximas erexisset, primum contemptui hostibus fuit, quasi rem impossibilem humanis viribus moliretur; ubi autem moveri et menibus applicari illas videre, e contemptu in stuporem ac pavorem versi, omissa defensione ad deditionem  confugere . —De remediis utriusque fortune Petrarcae [2]

Vide etiam: confugere (Vicicitatio)

Fontes

  1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber undecimus, cap. 35, [105] confugere
  2. Franciscus Petrarca (Italice: Francesco Petrarca) - De remediis utriusque fortune. (Universitas Turicensis): Liber I. 99: De machinis et ballistis confugere