confugere

Discretiva

confugere dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
cōnfugere	—	praesens	activa	infinitivus	cōnfugiō

Appellatio pronuntiatusque

API: /koːnˈfu.ge.re/

(classice)

Syllabificatio phonetica: cōn·fu·ge·re — morphologica: con-fug-ere

Loci

C. Plinius Secundus 23–79

Franciscus Petrarca 1304-1374

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

• Italiam ex Africa maxime coortae infestant, saepe populo Romano ad Sibyllina coacto remedia  confugere  inopiae metu. —Naturalis historia Plinii

Latinitas humanistica

saec. XIV.  (1354–1367 p.C.n.)

• Gaudium: Abundo machinis ad evertendas urbes idoneis.

Ratio: Quanto melius extruendas servandasque! Tu fortasse gloriosius putas evertere et videri mavis tui temporis Poliorcetes, sed non semper urbes machinis evertuntur. Cesar quidem bello Gallico, cum adversus Advaticos turres maximas erexisset, primum contemptui hostibus fuit, quasi rem impossibilem humanis viribus moliretur; ubi autem moveri et menibus applicari illas videre, e contemptu in stuporem ac pavorem versi, omissa defensione ad deditionem  confugere . —De remediis utriusque fortune Petrarcae

Vide etiam:  → confugere (Vicicitatio)