confugiunt

E Victionario

Discretiva

confugiunt dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]

Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
cōnfugiunt tertia pluralis praesens activa indicativus cōnfugiō (cōnfugere)

Appellatio[+/-]

API: /koːnˈfugiunt/(classice)
Syllabificatio phonetica: cōn·fu·gi·unt — morphologica: con-fug-iunt

Loci[+/-]

C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana[+/-]

saec. I.

  • Cervis quoque est sua malignitas, quamquam placidissimo animalium. urgente vi canum ultro confugiunt ad hominem et in pariendo semitas minus cavent humanis vestigiis tritas quam secreta ac feris opportuna. —Naturalis historia Plinii [1][2]

Fontes

  1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber octavus, cap. 50, [112] — confugiunt
  2. Vicicitatio: confugiunt.