finio

E Victionario

Latine[+/-]

Appellatio[+/-]

API: /ˈfiːni.oː/(classice)
Syllabificatio phonetica: fī·ni·ō — morphologica: fini-o

Notatio[+/-]

← Latinefīnis

Verbum temporale[+/-]

fīn|iō, -īre, -īvī vel -iī, -ītum

  1. (Intrans.), p.class. mori.
  2. (Trans.) locorum fines vel terminos designare. [1]
  3. Finem imponere.

Coniugatio[+/-]

Verbum finitum

­
Thema Vox activa
fīn- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. fīniō fīniam   fīniēbam fīnīrem fīniam  
II. sing. fīnīs fīniās fīnī! fīniēbās fīnīrēs fīniēs fīnītō!
III. sing. fīnit fīniat   fīniēbat fīnīret fīniet fīnītō!
I. plur. fīnīmus fīniāmus   fīniēbāmus fīnīrēmus fīniēmus  
II. plur. fīnītis fīniātis fīnīte! fīniēbātis fīnīrētis fīniētis fīnītōte!
III. plur. fīniunt fīniant   fīniēbant fīnīrent fīnient fīniuntō!
Thema Vox passiva
fīn- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. fīnior fīniar   fīniēbar fīnīrer fīniar  
II. sing. fīnīris fīniāris fīnīre! fīniēbāris fīnīrēris fīniēris fīnītor!
III. sing. fīnītur fīniātur   fīniēbātur fīnīrētur fīniētur fīnītor!
I. plur. fīnīmur fīniāmur   fīniēbāmur fīnīrēmur fīniēmur  
II. plur. fīnīminī fīniāminī fīnīminī! fīniēbāminī fīnīrēminī fīniēminī
III. plur. fīniuntur fīniantur   fīniēbantur fīnīrentur fīnientur fīniuntor!
Thema Vox activa
fīnīv- Tempus perfectum plusquam perfectum futurum
exactum
Persona indicativ. coniunct. indicativ. coniunct.
I. sing. fīnīvī fīnīverim fīnīveram fīnīvissem fīnīverō
II. sing. fīnīvistī fīnīveris fīnīverās fīnīvissēs fīnīveris
III. sing. fīnīvit fīnīverit fīnīverat fīnīvisset fīnīverit
I. plur. fīnīvimus fīnīverimus fīnīverāmus fīnīvissēmus fīnīverimus
II. plur. fīnīvistis fīnīveritis fīnīverātis fīnīvissētis fīnīveritis
III. plur. fīnīvērunt fīnīverint fīnīverant fīnīvissent fīnīverint

Verbum infinitum

Modus infinitivus participium
Tempus praesens perfectum futurum praesens perfectum futurum
Vox
activa
fīnīre fīnīvisse fīnītūrum,
-am, -um esse
fīniēns   fīnītūrus,
-a, -um­
Vox
passiva
fīnīrī fīnītum,
-am, -um esse
fīnītum īrī   fīnītus,
-a, -um
 

Gerundium Gerundivum Supinum
fīniendī fīniendus, -a, -um fīnītum fīnītū

Dictiones collatae[+/-]

Dictiones derivatae[+/-]

Composita

Translationes[+/-]

Moridilatare ▼
Moricollabi ▲
Locorum fines vel terminos designaredilatare ▼
Locorum fines vel terminos designarecollabi ▲
Finem imponeredilatare ▼
Finem imponerecollabi ▲

Loci[+/-]

Petronius Arbiter ca. 14-66
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

saec. I.

  • Similiter in pectoribus ira considit: feras quidem mentes obsidet, eruditas praelabitur. — Vt scias, inquit Eumolpus, verum esse quod dicis, ecce etiam osculo iram finio. Itaque, quod bene eveniat, expedite sarcinulas et vel sequimini me vel, si mavultis, ducite. —Satyricon T. Petronii Arbitri [2][3]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. II, p. 484 — “FĪNĬO, is, īvi vel ĭi, ītum, ire, a. 4.”
  2. 2.0 2.1 T. Petronius Arbiter, Satyricon - quae supersunt (apud Guilielmum Vande Water, Trajecti ad Rhenum MDCCIX). Cap. XCIX. — finio
  3. 3.0 3.1 Vicicitatio: finio.