finitis

E Victionario

Discretiva

finitis dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

fīnītis[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
fīnītis secunda pluralis praesens activa indicativus fīniō (fīnīre)
Appellatio[+/-]
API: /fiːˈniːtis/(classice)
Syllabificatio phonetica: fī·nī·tis — morphologica: fin-itis

fīnītīs[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]
Forma Modus flexurae originis
fīnītīs casus dativus pluralis participii fīnītus
fīnītīs casus ablativus pluralis participii fīnītus
Appellatio[+/-]
API: /fiːˈniːtiːs/(classice)
Syllabificatio phonetica: fī·nī·tīs — morphologica: finit-is

Loci[+/-]

Marcus Terentius Varro
-116…-27
Vitruvius
ca. -80…-15
Aulus Cornelius Celsus
ca. -25…+50
Apuleius
ca. 125-170
antiq. class.class.class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 47-45 a.C.n.)

  • Contra in quibus debeat quaeri analogia, fere totidem gradus debent esse coniuncti: primum ut sint res, secundum ut earum sit usus, tertium uti hae res vocabula habeant, quartum ut habeant declinatus naturalis. De primo gradu, quod natura subest et multitudinis et singularis, dicimus hi asses hosce asses, hic as hunc assem; contra quod in numeris finitis multitudinis natura singularis non est, dicitur hi duo et hi tres, his duobus et his tribus. —De lingua Latina Varronis [1][2]

class.  (ca. 30 p.C.n.)

  • Hactenus oculorum morbi reperiuntur qui lenibus medicamentis nutriuntur. Genera deinde alia sunt, quae diversam curationem desiderant, fereque ex inflammationibus nata, sed finitis quoque his manentia. Atque in primis in quibusdam perseverat tenuis pituitae cursus; quibus alvus ab inferiore parte evocanda est, demendum aliquid ex cibo. —De Medicina Celsi [3][2]

class.  (ca. 30-22 a.C.n.)

  • Ceteris conclavibus, id est vernis, autumnalibus, aestivis, etiam atriis et peristylis, constitutae sunt ab antiquis ex certis rebus certae rationes picturarum. Namque pictura imago fit eius, quod est seu potest esse, uti homines, aedificia, naves, reliquarumque rerum, e quibus finitis certisque corporibus figurata similitudine sumuntur exempla. Ex eo antiqui, qui initia expolitionibus instituerunt, imitati sunt primum crustarum marmorearum varietates et conlocationes, deinde coronarum, siliculorum, cuneorum inter sese varias distributiones. —De architectura Vitruvii [4][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

  • Finitis voluptatibus vespera suadente concedit Psyche cubitum. Iamque provecta nocte clemens quidam sonus aures eius accedit. Tunc virginitati suae pro tanta solitudine metuens et pavet et horrescit et quovis malo plus timet quod ignorat. Iamque aderat ignobilis maritus et torum inscenderat et uxorem sibi Psychen fecerat et ante lucis exortum propere discesserat. —Metamorphoseon libri XI Apulei [5][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Terentius Varro - De lingua Latina. Liber decimus, VI. p. 83 — finitis
  2. 2.0 2.1 2.2 2.3 2.4 Vicicitatio: finitis.
  3. 3.0 3.1 Aulus Cornelius Celsus, De Medicina - Libri Octo. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIX). Liber sextus, VI. [16a] — finitis
  4. 4.0 4.1 De architectura libri decem Vitruvii, (F. Krohn, Lipsiae 1912). Bibliotheca Augustana. Liber septimus, 5. [1] — finitis
  5. 5.0 5.1 Apuleius - Metamorphoseon libri XI. (Bibliotheca Augustana): Liber V. Capitulum IV. Versus 1 — finitis