finite

E Victionario

Latine[+/-]

fīnītē[+/-]

Appellatio[+/-]

API: /fiːˈniːteː/(classice)
Syllabificatio phonetica: fī·nī·tē — morphologica: finit-e

Notatio[+/-]

← Latinefīnītus

Adverbium[+/-]

fīnītē

  1. Intra certos fines.
  2. Latiori sensu determinatē, speciatim.

Dictiones collatae[+/-]

Antonyma · contraria

Translationes[+/-]

Intra certos finesdilatare ▼
Intra certos finescollabi ▲
Determinatē, speciatimdilatare ▼
Determinatē, speciatimcollabi ▲

Discretiva

finite dictio est in variis linguis:

Dictiones similes[+/-]

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

fīnīte[+/-]

Proprietates grammaticales1[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
fīnīte secunda pluralis praesens activa imperativus fīniō (fīnīre)
Appellatio[+/-]
API: /fiːˈniːte/(classice)
Syllabificatio phonetica: fī·nī·te — morphologica: fin-ite
Proprietates grammaticales2[+/-]
Forma Modus flexurae originis
fīnīte casus vocativus singularis · genus masculinum participii fīnītus
Appellatio[+/-]
API: /fiːˈniːte/(classice)
Syllabificatio phonetica: fī·nī·te — morphologica: finit-e

Germanice[+/-]

finite[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]
Forma Modus flexurae originis
finite casus nominativus singularis · genus neutrum · flexus fortis adiectivi finit
finite casus accusativus singularis · genus neutrum · flexus fortis adiectivi finit
finite casus nominativus pluralis · flexus fortis adiectivi finit
finite casus accusativus pluralis · flexus fortis adiectivi finit
finite casus nominativus singularis · genus masculinum · flexus lenis adiectivi finit
finite casus nominativus singularis · genus femininum · flexus lenis adiectivi finit
finite casus accusativus singularis · genus femininum · flexus lenis adiectivi finit
finite casus nominativus singularis · genus neutrum · flexus lenis adiectivi finit
finite casus nominativus singularis · genus neutrum · flexus mixtus adiectivi finit
finite casus accusativus singularis · genus neutrum · flexus mixtus adiectivi finit
Appellatio[+/-]
finiteAPI: [fiˈniːtə](appellatio normata)
Syllabificatio phonetica: fi·ni·te — morphologica: finit-e

Italice[+/-]

finite[+/-]

Proprietates grammaticales1[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
finite secunda pluralis praesens activa indicativus finire
finite secunda pluralis praesens activa imperativus finire
Appellatio[+/-]
API: /fiˈni.te/
Syllabificatio phonetica: fi·ni·te — morphologica: fin-ite
Proprietates grammaticales2[+/-]
Forma Modus flexurae originis
finite forma pluralis · genus femininum adiectivi finito
finite forma pluralis · genus femininum participii finito
Appellatio[+/-]
API: /fiˈni.te/
Syllabificatio phonetica: fi·ni·te — morphologica: finit-e

Loci[+/-]

M. Tullius Cicero
-106…-43
Aulus Gellius
ca. 130-180
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

  • gerendus est mos, modo recte sentiat. et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. an potest cupiditas finiri? tollenda est atque extrahenda radicitus. quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. —De finibus bonorum et malorum Ciceronis [1][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

  • Docet deinde inibi multa: quibus diebus haberi senatum ius non sit; immolareque hostiam prius auspicarique debere, qui senatum habiturus esset, de rebusque divinis prius quam humanis ad senatum referendum esse; tum porro referri oportere aut infinite de republica aut de singulis rebus finite; senatusque consultum fieri duobus modis, aut per discessionem, si consentiretur, aut, si res dubia esset, per singulorum sententias exquisitas; singulos autem debere consuli gradatim incipique a consulari gradu. —Noctes Atticae A. Gellii [3][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Tullius Cicero - De finibus bonorum et malorum libri quinque. (The Latin Library): Liber secundus. IX. [27] — finite
  2. 2.0 2.1 2.2 Vicicitatio: finite.
  3. 3.0 3.1 Aulus Gellius, Noctes Atticae libri viginti. (Peter K. Marshall, Oxonii MCMLXVIII). Liber quartus decimus. Capitulum VII, [9] — finite