stella

E Victionario
Solum stella Latine
ab hac subpagina tractatur.
Vide etiam s.v.
Stella.

Latine[+/-]

Appellatio[+/-]

API: /ˈsteːlla/(classice)
Syllabificatio phonetica: stēl·la — morphologica: stell-a

Notatio[+/-]

= Protindeuropaee *ster-la
← radix Protindeuropaea *H₂ster-

Nomen substantivum[+/-]

stēll|a, -ae fem.

  1. √ Unum ex innumerabilibus corporibus luminis quae in caelis videntur; corpus caeleste praeter lunas, cometas, nebulasque.
    Sol autem proprie dicitur stella est proxima Telluri. Romani etiam planetas putaverunt stellas, nempe stellae errantes.
  2. (Poet.) sidus

Declinatio[+/-]

f. sing. plur.
nom. stēlla stēllae I
gen. stēllae stēllārum II
dat. stēllae stēllīs III
acc. stēllam stēllās IV
abl. stēllā stēllīs VI
voc. stēlla stēllae V

Dictiones collatae[+/-]

Synonyma

Collocationes

Dictiones derivatae[+/-]

Composita

Translationes[+/-]

Unum ex innumerabilibus corporibus luminis quae in caelis videnturdilatare ▼
Unum ex innumerabilibus corporibus luminis quae in caelis videnturcollabi ▲
Poetice: sidusdilatare ▼
Poetice: siduscollabi ▲

Discretiva

stella dictio est in variis linguis:

Dictiones similes[+/-]

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

stēllā[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]
Forma Modus flexurae originis
stēllā casus ablativus singularis substantivi stēlla
Appellatio[+/-]
API: /ˈsteːllaː/(classice)
Syllabificatio phonetica: stēl·lā — morphologica: stell-a

Loci[+/-]

M. Tullius Cicero
-106…-43
Marcus Terentius Varro -37Lucius Annaeus Seneca -3/+65 C. Plinius Secundus 23-79 Hildegardis Bingensis
1098-1179
antiq. class.class.class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana[+/-]

class.

  • Nam si obscurior et quasi caliginosa stella extiterit, pingue et concretum esse caelum, ut eius adspiratio gravis et pestilens futura sit; sin illustris et perlucida stella apparuerit, significari caelum esse tenue purumque et propterea salubre. —De divinatione Ciceronis [1][2]

class.

  • Intrinsecus sub tholo stella lucifer interdiu, noctu hesperus, ita circumeunt ad infimum hemisphaerium ac moventur, ut indicent, quot sint horae. —De agricultura Varronis [3][2]

class.

  • Observat, ubi quaeque stella primum terris lumen ostendat, ubi culmen eius summum, qua cursus sit, quousque descendat. —Naturales quaestiones Senecae [4][2]

saec. I.

  • Martis stella, ut propior, etiam ex quadrato sentit radios, a XC partibus, unde et nomen accepit motus primus et secundus nonagenarius dictus ab utroque exortu. eadem stationalis senis mensibus commoratur in signis, alioqui bimenstris, cum ceterae utraque statione quaternos menses non inpleant. —Naturalis historia Plinii [5][2]

Latinitas mediaevalis[+/-]

saec. XII.

  • Ab ipsa autem rotunditate versus orientem inter praefatas alas quasi aedificium sursum usque ad supradictum globum ascendens apparebat, et ab eodem globo sursum usque ad medietatem praedictarum alarum velut platea extendebatur, supra quam quasi stella candida radiabat. —Liber divinorum operum simplicis hominis Hildegardis [6][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Tullius Cicero - De divinatione. (The Latin Library): Liber primus. 57 [130] — stella
  2. 2.0 2.1 2.2 2.3 2.4 2.5 Vicicitatio: stella.
  3. 3.0 3.1 Marcus Terentius Varro - De re rustica / de agricultura. (Loeb Classical Library, Londinio MCMXXXIV). Latin Library: Liber tertius, V. — stella
  4. 4.0 4.1 Lucius Annaeus Seneca - Naturales quaestiones. (Universitas Turicensis):  Tomus / Liber I. praefatio, versus [12] — stella
  5. 5.0 5.1 Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber secundus, cap. 12, [60] — stella
  6. 6.0 6.1 Hildegardis Bingensis - Liber divinorum operum simplicis hominis. Patrologia Latina, J.-P. Migne. Parisiis 1882, Tomus CXCVII. (Universitas Turicensis): Pars secunda, visio quinta, I. — stella