meridies

Latine

Notatio

A medius + lingua prisca Indoeuropaea *dieus “caelum candidum”.

Nomen substantivum

meridi|ēs, -ēī masc.

1. √ medius dies, regio ubi sol stat medio die.

Declinatio

	sing.	plur.
nom.	meridiēs	meridiēs	I
gen.	meridiēī	meridiērum	II
dat.	meridiēī	meridiēbus	III
acc.	meridiem	meridiēs	IV
abl.	meridiē	meridiēbus	VI
voc.	meridiēs	meridiēs	V

Dictiones derivatae

• meridionalis

Loci

Marcellinus

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

saec. IV.

• Ultra haec loca ... contra orientalem plagam in orbis speciem consertae ... summitates ambiunt Seras, ab occidentali latere Scythis annexos, a septentrione et orientale nivosae solitudini cohaerentes: qua meridiem spectant ad usque Indiam porrectos et Gangen. Ammianus Marcellinus, Iulianus, XXIII, 64.

Translationes

Anglice

midday

Finnice

keskipäivä

Germanice

Mittag masc.

Suecice

middag comm.