Jump to content

instruo

E Victionario

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]
API: /ˈiːnstruoː/(classice)
Syllabificatio phonetica: īns·tru·ō — morphologica: in-stru-o

Notatio

[+/-]
in + struō

Verbum transitivum

[+/-]

īnstru|ō, -ere, īnstrūxī, īnstrūctum [1][2][3][4][5]

  1. In aliquo loco struere.
  2. Aedificare, construere.
  3. Docere, erudire.

Coniugatio

[+/-]

Verbum finitum

­
Thema Vox activa
īnstru- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. īnstruō īnstruam   īnstruēbam īnstruerem īnstruam  
II. sing. īnstruis īnstruās īnstrue! īnstruēbās īnstruerēs īnstruēs īnstruitō!
III. sing. īnstruit īnstruat   īnstruēbat īnstrueret īnstruet īnstruitō!
I. plur. īnstruimus īnstruāmus   īnstruēbāmus īnstruerēmus īnstruēmus  
II. plur. īnstruitis īnstruātis īnstruite! īnstruēbātis īnstruerētis īnstruētis īnstruitōte!
III. plur. īnstruunt īnstruant   īnstruēbant īnstruerent īnstruent īnstruuntō!
Thema Vox passiva
īnstru- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. īnstruor īnstruar   īnstruēbar īnstruerer īnstruar  
II. sing. īnstrueris īnstruāris īnstruere! īnstruēbāris īnstruerēris īnstruēris īnstruitor!
III. sing. īnstruitur īnstruātur   īnstruēbātur īnstruerētur īnstruētur īnstruitor!
I. plur. īnstruimur īnstruāmur   īnstruēbāmur īnstruerēmur īnstruēmur  
II. plur. īnstruiminī īnstruāminī īnstruiminī! īnstruēbāminī īnstruerēminī īnstruēminī
III. plur. īnstruuntur īnstruantur   īnstruēbantur īnstruerentur īnstruentur īnstruuntor!
Thema Vox activa
īnstrūx- Tempus perfectum plusquam perfectum futurum
exactum
Persona indicativ. coniunct. indicativ. coniunct.
I. sing. īnstrūxī īnstrūxerim īnstrūxeram īnstrūxissem īnstrūxerō
II. sing. īnstrūxistī īnstrūxeris īnstrūxerās īnstrūxissēs īnstrūxeris
III. sing. īnstrūxit īnstrūxerit īnstrūxerat īnstrūxisset īnstrūxerit
I. plur. īnstrūximus īnstrūxerimus īnstrūxerāmus īnstrūxissēmus īnstrūxerimus
II. plur. īnstrūxistis īnstrūxeritis īnstrūxerātis īnstrūxissētis īnstrūxeritis
III. plur. īnstrūxērunt īnstrūxerint īnstrūxerant īnstrūxissent īnstrūxerint

Verbum infinitum

Modus infinitivus participium
Tempus praesens perfectum futurum praesens perfectum futurum
Vox
activa
īnstruere īnstrūxisse īnstrūctūrum,
-am, -um esse
īnstruēns   īnstrūctūrus,
-a, -um­
Vox
passiva
īnstruī īnstrūctum,
-am, -um esse
īnstrūctum īrī   īnstrūctus,
-a, -um
 

Gerundium Gerundivum Supinum
īnstruendī īnstruendus, -a, -um īnstrūctum īnstrūctū

Dictiones collatae

[+/-]

Composita

Dictiones derivatae

[+/-]

Translationes

[+/-]
In aliquo loco strueredilatare ▼
In aliquo loco struerecollabi ▲
Aedificare, construeredilatare ▼
Aedificare, construerecollabi ▲
Docere, erudiredilatare ▼
Docere, erudirecollabi ▲

Fontes

  1. Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. II, p. 880 — “INSTRŬO, strŭis, struxi, structum, strŭere, a. 3. (in et struo)”
  2. Freund, Wilhelm (1806-1894). Grand dictionnaire de la langue latine … (Editio Prima: Paris, 1883-1929) Tom. II, p. 252 — “in-strŭo, xi, ctum, 3. v. a.”
  3. Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — īn-struo, strūxī, strūctum, ere (tom. 2, p. 332)
  4. Langenscheidt, Online-Wörterbuch (Lexicon Latinum et Germanicum)instruere
  5. Olivetti, Dizionario Latino (Lexicon Latinum et Italicum)instruo