iacturus

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /jakˈtuːrus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: iac·tū·rus — morphologica: iact-ur-us

Notatio

← Latine: iaciō

Participium

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
iactūrus	—	futurum	activa	participium­	nominativo	iaciō (iacere)

Declinatio

positivus singularis				positivus pluralis
cas.	masc.	fem.	neut.	cas.	masc.	fem.	neut.
nom.	iactūrus	iactūra	iactūrum	nom.	iactūrī	iactūrae	iactūra
gen.	iactūrī	iactūrae	iactūrī	gen.	iactūrōrum	iactūrārum	iactūrōrum
dat.	iactūrō	iactūrae	iactūrō	dat.	iactūrīs	iactūrīs	iactūrīs
acc.	iactūrum	iactūram	iactūrum	acc.	iactūrōs	iactūrās	iactūra
abl.	iactūrō	iactūrā	iactūrō	abl.	iactūrīs	iactūrīs	iactūrīs
voc.	iactūre	iactūra	iactūrum	voc.	iactūrī	iactūrae	iactūra

Usus

Latinitas nova

saec. XVII.

• adversus Othonem Germani nominis Imp. belli aleam cum suis iacturus, ut Gallorum animos sacro quodam ad viram mortemque societatis vinculo obligaret, accitos inter belli proceres medius, omnibus ex patera aurea tinctum vino panem obtulit, simulque, bibite ex hoc omnes, exclamavit commune hoc, aut victoriae, aut gloriosae mortis poculum futurum est. —Speculum imaginum veritatis occultae Iacobi Masenii (1606-1681). (→ ad Universitatem Turicensem): Liber VI. CAPUT LVI. An, et quomodo ab historiis peti Emblemata possint.