Discretiva
|
iacturarum dictio est in variis linguis:
|
Formae affines[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
| Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
| iactūrārum
|
casus genitivus pluralis · genus femininum
|
participii iactūrus
|
| iactūrārum
|
casus genitivus pluralis
|
substantivi iactūra
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: iac·tū·rā·rum — morphologica: iact-ur-arum
|
|
|
|
Aulus Gellius
ca. 130-180
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas postclassica
saec. II. (ca. 170-177 p.C.n.)
- ‘Quanto illud sinceriusque et humanis magis condicionibus conveniens: πᾶν ὅ τι ἂν βουληθείη μέρος ἡ τύχη τοῦ σώματος παρελέσθαι, τοῦτο προϊέμενον. Quibus verbis’ inquit ‘ostenditur Philippus non, ut Sertorius, corporis dehonestamento laetus, quod est’ inquit ‘insolens et inmodicum, sed prae studio laudis et honoris iacturarum damnorumque corporis contemptor, qui singulos artus suos fortunae prodigendos daret quaestu atque compendio gloriarum.’ —Noctes Atticae A. Gellii [1][2]
Fontes
