Discretiva
|
iacturis dictio est in variis linguis:
|
Formae affines[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
| Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
| iactūrīs
|
casus dativus pluralis
|
participii iactūrus
|
| iactūrīs
|
casus ablativus pluralis
|
participii iactūrus
|
| iactūrīs
|
casus dativus pluralis
|
substantivi iactūra
|
| iactūrīs
|
casus ablativus pluralis
|
substantivi iactūra
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: iac·tū·rīs — morphologica: iact-ur-is
|
|
M. Tullius Cicero
-106…-43
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas Romana
class. (50 a.C.n. / 704 a.u.)
- nihil enim a me fit cum ulla illius contumelia; tantum modo dissimilitudo meae rationis offendit hominem. quid enim potest esse tam dissimile quam illo imperante exhaustam esse sumptibus et iacturis provinciam, nobis eam obtinentibus nummum nullum esse erogatum nec privatim nec publice? quid dicam de illius praefectis, comitibus, legatis etiam? de rapinis, de libidinibus, de contumeliis? —Epistolae ad Atticum Ciceronis [1][2]
Fontes
