adduco

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /adˈduːkoː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ad·dū·cō — morphologica: ad-duc-o

Notatio

← Latine: ad + duco

Verbum transitivum

ăddūc|ō, -ĕre, ăddūxī, ăddŭctum

1. Ducere aliquem aliquo vel ad se ipsum.

Coniugatio

Verbum finitum

­

Thema	Vox activa
addūc-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	addūcō	addūcam		addūcēbam	addūcerem	addūcam
II. sing.	addūcis	addūcās	addūc!	addūcēbās	addūcerēs	addūcēs	addūcitō!
III. sing.	addūcit	addūcat		addūcēbat	addūceret	addūcet	addūcitō!
I. plur.	addūcimus	addūcāmus		addūcēbāmus	addūcerēmus	addūcēmus
II. plur.	addūcitis	addūcātis	addūcite!	addūcēbātis	addūcerētis	addūcētis	addūcitōte!
III. plur.	addūcunt	addūcant		addūcēbant	addūcerent	addūcent	addūcuntō!
Thema	Vox passiva
addūc-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	addūcor	addūcar		addūcēbar	addūcerer	addūcar
II. sing.	addūceris	addūcāris	addūcere!	addūcēbāris	addūcerēris	addūcēris	addūcitor!
III. sing.	addūcitur	addūcātur		addūcēbātur	addūcerētur	addūcētur	addūcitor!
I. plur.	addūcimur	addūcāmur		addūcēbāmur	addūcerēmur	addūcēmur
II. plur.	addūciminī	addūcāminī	addūciminī!	addūcēbāminī	addūcerēminī	addūcēminī	—
III. plur.	addūcuntur	addūcantur		addūcēbantur	addūcerentur	addūcentur	addūcuntor!

Thema	Vox activa
addūx-	Tempus perfectum		plusquam perfectum		futurum exactum
Persona	indicativ.	coniunct.	indicativ.	coniunct.
I. sing.	addūxī	addūxerim	addūxeram	addūxissem	addūxerō
II. sing.	addūxistī	addūxeris	addūxerās	addūxissēs	addūxeris
III. sing.	addūxit	addūxerit	addūxerat	addūxisset	addūxerit
I. plur.	addūximus	addūxerimus	addūxerāmus	addūxissēmus	addūxerimus
II. plur.	addūxistis	addūxeritis	addūxerātis	addūxissētis	addūxeritis
III. plur.	addūxērunt	addūxerint	addūxerant	addūxissent	addūxerint

Verbum infinitum

Modus	infinitivus			participium
Tempus	praesens	perfectum	futurum	praesens	perfectum	futurum
Vox activa	addūcere	addūxisse	adductūrum, -am, -um esse	addūcēns		adductūrus, -a, -um­
Vox passiva	addūcī	adductum, -am, -um esse	adductum īrī		adductus, -a, -um
Gerundium		Gerundivum			Supinum
addūcendī		addūcendus, -a, -um			adductum	adductū

Dictiones collatae

• dūcō, dūcere

Antonyma · contraria

• abdūcō, abdūcere

Composita

• cirumdūcō, circumdūcere
• condūcō, condūcere
• dēdūcō, dēdūcere
• dīdūcō, dīdūcere
• ēdūcō, ēdūcere
• indūcō, indūcere
• intrōdūcō, intrōdūcere
• obdūcō, obdūcere
• perdūcō, perdūcere
• praedūcō, praedūcere
• prōdūcō, prōdūcere
• redūcō, redūcere
• sēdūcō, sēdūcere
• subdūcō, subdūcere
• subterdūcō, subterdūcere
• superdūcō, superdūcere
• trādūcō, trādūcere, trānsdūcō

Dictiones derivatae

• adductiō
• adductius
• adductor
• adductus

Translationes

Ducere aliquem aliquo vel ad se ipsum	dilatare ▼

Ducere aliquem aliquo vel ad se ipsum	collabi ▲

Anglice: draw (en) to, convey (en) to oneself Germanice: heranführen (de), heranziehen (de), an sich ziehen (de)

Discretiva

adduco dictio est in variis linguis:

Formae affines

Italice

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
adduco	prima singularis	praesens	activa	indicativus	addurre