Jump to content

nomino

E Victionario

Latine

[+/-]

nōminō

[+/-]

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]
API: /ˈnoːminoː/(classice)
Syllabificatio phonetica: nō·mi·nō — morphologica: nomin-o

Notatio

[+/-]
← Latine: nōmen, nōminis

Verbum transitivum

[+/-]

nōmin|ō, -āre, -āvī, -ātum [1][2][3][4][5]

  1. √ Nomen imponere, suo nomen appellare

Coniugatio

[+/-]

Verbum finitum

­
Thema Vox activa
nōmin- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. nōminō nōminem   nōminābam nōminārem nōminābō  
II. sing. nōminās nōminēs nōminā! nōminābās nōminārēs nōminābis nōminātō!
III. sing. nōminat nōminet   nōminābat nōmināret nōminābit nōminātō!
I. plur. nōmināmus nōminēmus   nōminābāmus nōminārēmus nōminābimus  
II. plur. nōminātis nōminētis nōmināte! nōminābātis nōminārētis nōminābitis nōminātōte!
III. plur. nōminant nōminent   nōminābant nōminārent nōminābunt nōminantō!
Thema Vox passiva
nōmin- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. nōminor nōminer   nōminābar nōminārer nōminābor  
II. sing. nōmināris nōminēris nōmināre! nōminābāris nōminārēris nōmināberis nōminātor!
III. sing. nōminātur nōminētur   nōminābātur nōminārētur nōminābitur nōminātor!
I. plur. nōmināmur nōminēmur   nōminābāmur nōminārēmur nōminābimur  
II. plur. nōmināminī nōminēminī nōmināminī! nōminābāminī nōminārēminī nōminābiminī —
III. plur. nōminantur nōminentur   nōminābantur nōminārentur nōminābuntur nōminantor!
Thema Vox activa
nōmināv- Tempus perfectum plusquam perfectum futurum
exactum
Persona indicativ. coniunct. indicativ. coniunct.
I. sing. nōmināvī nōmināverim nōmināveram nōmināvissem nōmināverō
II. sing. nōmināvistī nōmināveris nōmināverās nōmināvissēs nōmināveris
III. sing. nōmināvit nōmināverit nōmināverat nōmināvisset nōmināverit
I. plur. nōmināvimus nōmināverimus nōmināverāmus nōmināvissēmus nōmināverimus
II. plur. nōmināvistis nōmināveritis nōmināverātis nōmināvissētis nōmināveritis
III. plur. nōmināvērunt nōmināverint nōmināverant nōmināvissent nōmināverint

Verbum infinitum

Modus infinitivus participium
Tempus praesens perfectum futurum praesens perfectum futurum
Vox
activa 		nōmināre nōmināvisse nōminātūrum,
-am, -um esse 		nōmināns   nōminātūrus,
-a, -um­
Vox
passiva 		nōminārī nōminātum,
-am, -um esse 		nōminātum īrī   nōminātus,
-a, -um 		 
Gerundium Gerundivum Supinum
nōminandī nōminandus, -a, -um nōminātum nōminātū

Dictiones collatae

[+/-]

Composita

Dictiones derivatae

[+/-]

Translationes

[+/-]
√ Nomen imponere, suo nomen appellaredilatare ▼
√ Nomen imponere, suo nomen appellarecollabi ▲

Discretiva

nomino dictio est in variis linguis:

Formae affines

[+/-]

Italice

[+/-]

nomino

[+/-]
Proprietates grammaticales
[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
nomino prima singularis praesens activa indicativus nominare
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
API: [ˈnɔmino]
Syllabificatio phonetica: no·mi·no — morphologica: nomin-o

Fontes

  1. ↑ Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. III, p. 384 — “NŌMĬNO, as, āvi, ātum, are, a. 1. (nomen)”
  2. ↑ Freund, Wilhelm (1806-1894). Grand dictionnaire de la langue latine … (Editio Prima: Paris, 1883-1929) Tom. II, p. 578 — “nōmĭno, āvi, ātum, 1. v. a. [nomen]”
  3. ↑ Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — nōmino, āvī, ātum, āre (tom. 2, p. 1184)
  4. ↑ Langenscheidt, Online-Wörterbuch (Lexicon Latinum et Germanicum) — nominare
  5. ↑ Olivetti, Dizionario Latino (Lexicon Latinum et Italicum) — nomino
Receptum de "https://la.wiktionary.org/w/index.php?title=nomino&oldid=209031"