Jump to content

conus

E Victionario
Conus: figura geometriae
Conus: nux pineus

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]
API: /ˈkoːnus/(classice)
Syllabificatio phonetica: cō·nus — morphologica: con-us

Notatio

[+/-]
Graeca Antiqua: κῶνος (kônos)

Nomen substantivum

[+/-]

cōn|us, -ī masc.

  1. (Generatim) figura geometriae, in qua plures lineae ex peripheria in unum punctum assurgunt, qualis cernitur in nucibus pineis.
  2. (Speciatim) apex, qui in summitate galeae prominet, super quem cristae ponuntur.
  3. (Botanica) nux pineus et cypressi glans, quae huiusmodi figuram habet.

Declinatio

[+/-]
m. sing. plur.
nom. cōnus cōnī I
gen. cōnī cōnōrum II
dat. cōnō cōnīs III
acc. cōnum cōnōs IV
abl. cōnō cōnīs VI
voc. cōne cōnī V

Translationes

[+/-]
Figura geometriaedilatare ▼
Figura geometriaecollabi ▲
Cypressi glansdilatare ▼
Cypressi glanscollabi ▲

Discretiva

conus dictio est in variis linguis:

Dictiones similes

[+/-]

Formae affines

[+/-]

Loci

[+/-]
Iordanus Brunus Nolanus
1548-1600
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas nova

saec. XVI.

  • Umbra vero quam solis corpus producit de terra: habet certos terrae terminos pro basi: conus autem ipsius Mercurii sphaeram non attingit. —De umbris idearum Iordani Bruni [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Iordanus Brunus Nolanus (Italice: Giordano Bruno) - De umbris idearum. (Universitas Turicensis): Intentio XXVI.. E — conus
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: conus.