cono

Discretiva

cono dictio est in variis linguis:

• Gallaice: cono
• Hispanice: cono
• Italice: cono
• Lusitane: cono

Dictiones similes

• Hispanice: coño

Formae affines

Latine

cōnō

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
cōnō	casus dativus singularis	substantivi cōnus
cōnō	casus ablativus singularis	substantivi cōnus

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈkoːnoː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: cō·nō — morphologica: con-o

Slovene

cono

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
cono	casus accusativus singularis	substantivi cona
cono	casus instrumentalis singularis	substantivi cona

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈt͡soːno/

Syllabificatio phonetica: co·no — morphologica: con-o

Loci

P. Ovidius Naso -42…+18

Iordanus Brunus Nolanus 1548-1600

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class. (ca. 2-8)

• inde (fide maius) glaebae coepere moveri,

primaque de sulcis acies adparuit hastae,

tegmina mox capitum picto nutantia cono,

mox umeri pectusque onerataque bracchia telis

exsistunt, crescitque seges clipeata virorum:

sic, ubi tolluntur festis aulaea theatris,

surgere signa solent primumque ostendere vultus,

cetera paulatim, placidoque educta tenore

tota patent imoque pedes in margine ponunt. —Metamorphoses Ovidii Nasonis

Latinitas nova

saec. XVI.

• Hinc umbra quam lunae corpus lucidum produceret de terra in partem oppositam (posito quod sol absit ab hemisphaerio inferiori) haberet pro cono certam terrae marginem: basis vero eius extra terram quasi in infinitum crescens non esset determinabilis. —De umbris idearum Iordani Bruni