conos

E Victionario

Discretiva

conos dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

cōnōs[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]
Forma Modus flexurae originis
cōnōs casus accusativus pluralis substantivi cōnus
Appellatio[+/-]
API: /ˈkoːnoːs/(classice)
Syllabificatio phonetica: cō·nōs — morphologica: con-os

Hispanice[+/-]

conos[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]
Forma Modus flexurae originis
conos forma pluralis substantivi cono
Appellatio[+/-]
API: /ˈkonos/
Syllabificatio phonetica: co·nos — morphologica: con-os

Lusitane[+/-]

conos[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]
Forma Modus flexurae originis
conos forma pluralis substantivi cono
Appellatio[+/-]
API: [ˈkɔnuʃ]
Syllabificatio phonetica: co·nos — morphologica: con-os

Formae aliae[+/-]

Loci[+/-]

C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

saec. I.

  • volucrum naturae praeter conos bellicos et Commagenum anserum adipem nullum adnotatur insigne. non praetereundum est auro, circa quod omnes mortales insaniunt, decumum vix esse in pretio locum, argento vero, quo aurum emitur, paene vicensimum. —Naturalis historia Plinii [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Universitas Turicensis, Liber 37, cap. 78, [204] — conos
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: conos.