ventus

Latine

Ventus flat.

Appellatio

API: /ˈwentus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ven·tus — morphologica: vent-us

Notatio

← Protindeuropaee *h₂wéh₁n̥ts

Nomen substantivum

vent|us, -ī masc.

1. Aer fluens.

Declinatio

m.	sing.	plur.
nom.	ventus	ventī	I
gen.	ventī	ventōrum	II
dat.	ventō	ventīs	III
acc.	ventum	ventōs	IV
abl.	ventō	ventīs	VI
voc.	vente	ventī	V

Dictiones collatae

Hyponyma

• flatus

Translationes

Aer fluens

• Anglice: wind (en)
• Bohemice: vítr (cs) m
• Dacoromane: vânt (ro) n
• Esperantice: vento (eo)
• Finnice: tuuli (fi)
• Germanice: Wind (de) m
• Graeca Antiqua: ἄνεμος m (ánemos)
• Hispanice: viento (es) m

• Islandice: vindur (is) m
• Italice: vento (it) m
• Kyrgesse: шамал (ky) (şamal)
• Polonice: wiatr (pl) m
• Ruthenice: ве́тер (ru) m (véter)
• Suecice: vind (sv) c
• Turcice: rüzgar (tr)

Appellatio

API: /ˈwentus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ven·tus — morphologica: vent-us

Notatio

← Latine: veniō.

Nomen substantivum

vent|us, -ūs masc.

1. Actus veniendi.

Declinatio

m.	sing.	plur.
nom.	ventus	ventūs	I
gen.	ventūs	ventuum	II
dat.	ventuī	ventibus	III
acc.	ventum	ventūs	IV
abl.	ventū	ventibus	VI
voc.	ventus	ventūs	V

Dictiones collatae

Composita

• adventus, adventūs
• ēventus, ēventūs
• conventus, conventūs
• interventus, interventūs
• inventus, inventūs
• praeventus, praeventūs
• prōventus, prōventūs
• reventus, reventūs

Translationes

Actus veniendi

• Anglice: the coming (en)

• Germanice: Kommen (de) n

Discretiva

ventus dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

ventūs

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
ventūs	casus genitivus singularis	substantivi ventus (ventūs)
ventūs	casus nominativus pluralis	substantivi ventus (ventūs)
ventūs	casus accusativus pluralis	substantivi ventus (ventūs)
ventūs	casus vocativus pluralis	substantivi ventus (ventūs)

Appellatio

API: /ˈwentuːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ven·tūs — morphologica: vent-us