putaturus

E Victionario

Latine[+/-]

Appellatio pronuntiatusque[+/-]

API: /putaːˈtuːrus/(classice)
Syllabificatio phonetica: pu·tā·tū·rus — morphologica: putat-ur-us

Notatio[+/-]

Latine: putō (putāre)

Participium[+/-]

Forma Persona Tempus Vox Modus­ Casu Verbum
putātūrus
futurum activa participium­ nominativo ligō (putāre)

Declinatio[+/-]

positivus singularis positivus pluralis
 cas. masc. fem. neut.  cas. masc. fem. neut.
nom. putātūrus putātūra putātūrum nom. putātūrī putātūrae putātūra
gen. putātūrī putātūrae putātūrī gen. putātūrōrum putātūrārum putātūrōrum
dat. putātūrō putātūrae putātūrō dat. putātūrīs putātūrīs putātūrīs
acc. putātūrum putātūram putātūrum acc. putātūrōs putātūrās putātūra
abl. putātūrō putātūrā putātūrō abl. putātūrīs putātūrīs putātūrīs
voc. putātūre putātūra putātūrum voc. putātūrī putātūrae putātūra

Usus[+/-]

Latinitas nova

saec. XVII.

  • Nam (ut optime Polybius monet) universam illorum, quae ad summam rerum conferunt, administrationem in iis, quae acciderunt, quando, et a quibus principiis quaeque sunt profecta, quove modo hunc tandem finem res sint nactae: haec ex iis, qui particulatim res gestas scripsere, non cognoscas: nisi forte aliquis, ubi nobilissimas urbes singillatim adierit, aut etiam mehercule pictas in tabula fuerit contemplatus: statim putaturus sit, totius quoque orbis figuram, universumque adeo illius situm atque ordinem, probe se didicisse: quod penitus a ratione sit alienum. —Ars Historica Gerardi Ioannis Vossii (1577-1649). Cap. XXIV.