cena

Latine

Appellatio

API: /ˈkeːna/

(classice)

Syllabificatio phonetica: cē·na — morphologica: cen-a

Nomen substantivum

cēn|a, -ae fem.

1. caput cibi Romanorum, quod ederunt inter horam decimam quintam decimamque sextam

Declinatio

f.	sing.	plur.
nom.	cēna	cēnae	I
gen.	cēnae	cēnārum	II
dat.	cēnae	cēnīs	III
acc.	cēnam	cēnās	IV
abl.	cēnā	cēnīs	VI
voc.	cēna	cēnae	V

Dictiones collatae

• cēnāculum
• cēnārius
• cēnātiō, cēnātiuncula
• cēnātor
• cēnāturiō, cēnāturīre
• cēnitō, cēnitāre

Dictiones derivatae

• cēnālis
• cēnāticus
• cēnātōrius
• cēnō, cēnāre
• cēnor, cēnārī

Translationes

Caput cibi Romanorum	dilatare ▼

Caput cibi Romanorum	collabi ▲

Anglice: dinner (en) Francogallice: dîner (fr) m Germanice: Hauptmahlzeit (de) f, Mahlzeit (de) f

Discretiva

cena dictio est in variis linguis:

• Bohemice: cena
• Hispanice: cena
• Italice: cena
• Lettice: cena
• Lusitane: cena
• Polonice: cena
• Slovace: cena
• Slovene: cena

Dictiones similes

• Foroiuliane: cenâ
• Melitense: ċena

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
cēnā	casus ablativus singularis	substantivi cēna

Appellatio

API: /ˈkeːnaː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: cē·nā — morphologica: cen-a

Hispanice

cena

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
cena	tertia singularis	praesens	activa	indicativus	cenar
cena	secunda singularis	praesens	affirmativa	imperativus	cenar

Appellatio

API: /ˈθena/, /ˈsena/

Syllabificatio phonetica: ce·na — morphologica: cen-a