caute

Latine

Appellatio

API: /ˈkau̯teː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: cau·tē — morphologica: caut-e

Notatio

← Latine: cautus

Adverbium

cautē (comp. cautius, superl. cautissimē)

1. Cauto modo, cum cautione.

Dictiones collatae

Synonyma

1. cautim, cautō, callidē, prūdenter

Translationes

Cauto modo, cum cautione	dilatare ▼

Cauto modo, cum cautione	collabi ▲

Anglice: cautiously (en) Germanice: vorsichtig (de), behutsam (de)

Discretiva

caute dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

caute

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
caute	casus vocativus singularis · genus masculinum	participii cautus

Appellatio

API: /ˈkau̯te/

(classice)

Syllabificatio phonetica: cau·te — morphologica: caut-e

Italice

caute

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
caute	forma pluralis · genus femininum	adiectivi cauto

Appellatio

API: /ˈkawte/

Syllabificatio phonetica: cau·te — morphologica: caut-e

Loci

Titus Livius -58/+17

C. Plinius Secundus 23-79

Aulus Gellius ca. 130-170}

Aurelius Augustinus Hipponensis 354-430

Hildegardis Bingensis 1098-1179

Franciscus Petrarca 1304-1374

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Ita exclusus multis saepe frustra conatibus captis ut viam sibi ad castra faceret, acriter dimicans cecidit, et consul nuntio circumventi fratris conversus ad pugnam, dum se temere magis quam satis caute in mediam dimicationem infert, volnere accepto aegre ab circumstantibus ereptus et suorum animos turbavit et ferociores hostes fecit; qui caede legati et consulis volnere accensi nulla deinde vi sustineri potuere, ut compulsi in castra Romani rursus obsiderentur nec spe nec viribus pares; venissetque in periculum summa rerum, ni T. Quinctius peregrinis copiis, Latino Hernicoque exercitu, subvenisset. —Ab urbe condita Titi Livii

saec. I.

• hic lapis et in Cantabria nascitur, non ut ille magnes verus caute continua, sed sparsa bulbatione — ita appellant —, nescio an vitro fundendo perinde utilis, nondum enim expertus est quisquam; ferrum utique inficit eadem vi. —Naturalis historia Plinii

Latinitas postclassica

saec. II.

• Haec taliaque Theophrastus satis caute et sollicite et religiose, cum discernendi magis disceptandique diligentia quam cum decernendi sententia atque fiducia scripsit, quoniam profecto causarum ac temporum varietates discriminumque ac differentiarum tenuitates derectum atque perpetuum distinctumque in rebus singulis praeceptum, quod ego nos in prima tractatus istius parte desiderare dixeram, non capiunt. —Noctes Atticae A. Gellii

saec. IV.

• Tu si esurieris, et aliud non habes unde sumas, caute manum mitte, ne lacereris ab spinis, id est, ne facta imiteris malorum; et lege uvam inter spinas pendentem, sed de vite nascentem. —Sermones de Scripturis Augustini

Latinitas mediaevalis

saec. XII.

• Qui autem volens ascendere a radice incipit, huic non est tam facile cadendum, si caute incedit. —Scivias Hildegardis sive libri visionum ac revelationum Hildegardis

Latinitas humanistica

saec. XIV.

• Scipio a mari paululum semotus et caute, ut in hostico, loca oportuna preoccupans incedebat; iam urbem unam hostium ceperat et in ea octo milia hominum predeque satis alterius; quam, ne gravaret exercitum, in Siciliam misit. —De viris illustribus Petrarcae