cauto

Forma	Modus flexurae	originis
cautō	casus dativus singularis · genus masculinum	participii cautus
cautō	casus ablativus singularis · genus masculinum	participii cautus
cautō	casus dativus singularis · genus neutrum	participii cautus
cautō	casus ablativus singularis · genus neutrum	participii cautus
cautō	casus dativus singularis	substantivi cautum
cautō	casus ablativus singularis	substantivi cautum

API: /ˈkau̯toː/

Syllabificatio phonetica: cau·tō — morphologica: caut-o

Loci

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

class.

Frustratio Gallorum eo spectabat, primum ut tererent tempus, donec res suas quibus periclitari nolebant cum coniugibus et liberis trans Halyn flumen traicerent, deinde quod ipsi consuli, parum cauto adversus colloquii fraudem, insidiabantur. —Ab urbe condita Titi Livii ^[1]^[2]

saec. IV.

Illud nunc a me accipiatis volo: si quis temere ac sine ordine disciplinarum in harum rerum cognitionem audet irruere, pro studioso illum curiosum, pro docto credulum, pro cauto incredulum fieri. —De ordine Augustini ^[3]^[2]

saec. XIV.

Postremo ibi vite sue reliquum egit, ibique sepultus est, cauto prius ut successores sui primam inde coronam et prima imperii auspicia capesserent. —Epistole familiares Petrarcae ^[4]^[2]

↑ ^1.0 ^1.1 Titus Livius - Ab urbe condita - libri CXLII. (Universitas Turicensis): Liber XXXVIII, caput 25, [7] — cauto
↑ ^2.0 ^2.1 ^2.2 ^2.3 Vicicitatio: cauto.
↑ ^3.0 ^3.1 Aurelius Augustinus Hipponensis, De ordine. (Universitas Turicensis): Liber secundus. Caput V, p. 17. — cauto
↑ ^4.0 ^4.1 Franciscus Petrarca (Italice: Francesco Petrarca) - Epistole familiares. (Universitas Turicensis): Liber I. 4: [16] — cauto