antagonista

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /antagoːˈnista/

(classice)

Syllabificatio phonetica: an·ta·gō·nis·ta — morphologica: ant-agonist-a

Notatio

← Graeca Antiqua: ἀνταγωνιστής (antagōnistḗs), ab Graeca Antiqua: ἀντί (antí, “contra”) + Graeca Antiqua: ἀγωνιστής (agōnistḗs, “pugnator”)

Nomen substantivum

antagōnist|a, -ae masc.

1. Qui nobis externis actionibus adversatur.

Dictiones collatae

Synonyma

1. adversārius

Translationes

Qui nobis externis actionibus adversatur	dilatare ▼

Qui nobis externis actionibus adversatur	collabi ▲

Anglice: opponent (en), antagonist (en) Germanice: Gegenspieler (de) m, Widersacher (de) m, Antagonist (de) m

Discretiva

antagonista dictio est in variis linguis:

• Catalane: antagonista
• Hispanice: antagonista
• Italice: antagonista
• Lusitane: antagonista
• Polonice: antagonista

Dictiones similes

• Dacoromane: antagonistă

Formae affines

Latine

antagōnistā

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
antagōnistā	casus ablativus singularis	substantivi antagōnista

Appellatio pronuntiatusque

API: /antagoːˈnistaː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: an·ta·gō·nis·tā — morphologica: ant-agonist-a

Usus

Latinitas nova

saec. XVI. - saec. XVII.

• Itaque cupidus cognoscendi quaecunque sint ea, magnopere oro, ut, si commode fieri possit, cras unas a te accipiam, in quibus horrendum carmen de antagonista meo celatum me non habeas, et si in promtu sint cuicuimodi excerpta illa Statiana mittas. —Sylloge epistolarum a viris illustribus scriptarum Iusti Lipsii (1547-1606). Epistola CCCXXXVI. Iohannes Fridericus Gronovius et Claudio Salmasio. Leidum.

Dacoromane

antagonista

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
antagonista	casus nominativus/accusativus singularis articulatus · genus femininum	adiectivi antagonist

Appellatio pronuntiatusque

API: /antagoˈnista/

Syllabificatio phonetica: an·ta·go·nis·ta — morphologica: ant-agonist-a