tu

Latine

Notatio

← Protindeuropaee *tu-

Pronomen

tū, tŭī (sing.; plur. vos)

1. √ Pronomen secundae personae.

Declinatio

c.	sing.	plur.
nom.	tū	vōs	I
gen.	tuī	vestrī vestrum	II
dat.	tibi	vōbīs	III
acc.	tē	vōs	IV
abl.	tē	vōbīs	VI
voc.	tū	vōs	V

Translationes

Lingua incerta “Franconice” thū Accadice atta Anglice you Anglica Antiqua þū̆ Anglica Media þou Arabice انت (’inta/’inti, masc./fem.) Avestane tūm Bengale তুমি (tumi) Bohemice ty Catalane tu Croate ti Cuchane twe sive tuwe Extrematurane tú Germanice du Francogallice tu Germanica Antiqua þū̆ Germanica Media du Graeca Antiqua σύ (sy) Neograece εσύ Gallaice ti Italice tu

Lusitane tu , você (conjugatio in tertia persona sing.) Hetthaee zik Hispanice tú Hungarice te Iudaeohispanice tu Luxemburgice du Nordica Antiqua þú Polonice ty Punice 𐤀𐤕 (ʔt) Ruthenice ты Salamaece tú Scotice ye Turcice √ sen Sinice 你 (nǐ) Slavica Antiqua тъі (ty) Sumerian za Turfanice tu Umbre tu

Loci

Latinitas Romana

saec. VI. a.C.n.

• Inscriptio “Duenos”:

  𐌍𐌄𐌉𐌕𐌄𐌃𐌄𐌍𐌃𐌏𐌂𐌏𐌔𐌌𐌉𐌔𐌖𐌉𐌓𐌂𐌏𐌔𐌉𐌄𐌃

  nei ted endo cosmis virco sied

Discretiva

tu dictio est in variis linguis:

• Dacoromane: tu
• Francogallice: tu
• Hispanice: tu
• Italice: tu
• Lusitane: tu

Formae affines

Germanice

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
tu	prima singularis	praesens	activa	indicativus	tun
tu	secunda singularis	praesens	activa	imperativus	tun

Appellatio

tu

API: [tuː]