tributum

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /triˈbuːtum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: tri·bū·tum — morphologica: tribut-um

Notatio

← Latine: tribuō.

Nomen substantivum

tribūt|um, -ī neut.

1. Pecunia quae rei publicae solvenda est.

Declinatio

n.	sing.	plur.
nom.	tribūtum	tribūta	I
gen.	tribūtī	tribūtōrum	II
dat.	tribūtō	tribūtīs	III
acc.	tribūtum	tribūta	IV
abl.	tribūtō	tribūtīs	VI
voc.	tribūtum	tribūta	V

Usus

• tributum in capita singula servorum ac liberorum imponere — (Liv.)

Dictiones collatae

Synonyma

• vectīgal

Translationes

Pecunia quae rei publicae solvenda est

• Anglice: tax (en), tribute (en)
• Esperantice: tributo (eo)

• Germanice: Steuer (de) f, Tribut (de) m

Loci

saec. XVIII.

• Multa vero cum sint in societate civili necessaria instituta, quæ sine impensis sustineri nequeant, æquum est, ut hos sumtus pro rata parte conferant cives, quod tributorum nomine venit.

Discretiva

tributum dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
tribūtum	—	—	—	supinum­	accusativo	tribuō

Forma	Modus flexurae	originis
tribūtum	casus accusativus singularis	substantivi tribūtus
tribūtum	casus accusativus singularis · genus masculinum	participii tribūtus
tribūtum	casus nominativus singularis · genus neutrum	participii tribūtus
tribūtum	casus accusativus singularis · genus neutrum	participii tribūtus
tribūtum	casus vocativus singularis · genus neutrum	participii tribūtus

Appellatio pronuntiatusque

API: /triˈbuːtum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: tri·bū·tum — morphologica: tribut-um