quaerendi

E Victionario

Discretiva

quaerendi dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]

Forma Persona Tempus Vox Modus­ Casu Verbum
quaerendī
activa gerundium­ genitivo quaerō (quaerere)
Forma Modus flexurae originis
quaerendī casus genitivus singularis · genus masculinum gerundivi quaerendus
quaerendī casus genitivus singularis · genus neutrum gerundivi quaerendus
quaerendī casus nominativus pluralis · genus masculinum gerundivi quaerendus
quaerendī casus vocativus pluralis · genus masculinum gerundivi quaerendus

Appellatio[+/-]

API: /kwae̯ˈrendiː/(classice)
Syllabificatio phonetica: quae·ren·dī — morphologica: quaer-end-i

Loci[+/-]

M. Tullius Cicero
-106…-43
Titus Livius -58/+17Lucius Annaeus Seneca -3/+65 M. Fabius Quintilianus ca. 35-100 Decimus Iunius Iuvenalis
100-128
Aurelius Augustinus Hipponensis
354-430
antiq. class.class.class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana[+/-]

class.

  • sive enim ad sapientiam perveniri potest, non paranda nobis solum ea, sed fruenda etiam [sapientia] est; sive hoc difficile est, tamen nec modus est ullus investigandi veri, nisi inveneris, et quaerendi defatigatio turpis est, cum id, quod quaeritur, sit pulcherrimum. —De finibus Ciceronis [1][2]

class.

  • Inde L. Tarquinius regnare occepit, cui Superbo cognomen facta indiderunt, quia socerum gener sepultura prohibuit, Romulum quoque insepultum perisse dictitans, primoresque patrum, quos Servi rebus favisse credebat, interfecit; conscius deinde male quaerendi regni ab se ipso adversus se exemplum capi posse, armatis corpus circumsaepsit; neque enim ad ius regni quicquam praeter vim habebat, ut qui neque populi iussu neque auctoribus patribus regnaret. —Ab urbe condita Titi Livii [3][2]

class.

  • Numquid accidere tibi, si damnaris, potest durius quam ut mittaris in exilium, ut ducaris in carcerem? Numquid ultra quicquam ulli timendum est quam ut uratur, quam ut pereat? Singula ista constitue et contemptores eorum cita, qui non quaerendi, sed eligendi sunt. —Ad Lucilium epistulae morales Senecae [4][2]

saec. I.

  • Aristoteles, ut solet, quaerendi gratia quaedam subtilitatis suae argumenta excogitavit in Gryllo; sed idem et de arte rhetorica tris libros scripsit, et in eorum primo non artem solum eam fatetur, sed ei particulam civilitatis sicut dialectices adsignat. —Institutio oratoria Quintiliani [5][2]

Latinitas postclassica[+/-]

saec. II.

  • quid Psecas admisit? quaenam est hic culpa puellae,
si tibi displicuit nasus tuus? altera laevum
extendit pectitque comas et volvit in orbem.
est in consilio materna admotaque lanis
emerita quae cessat acu; sententia prima
huius erit, post hanc aetate atque arte minores
censebunt, tamquam famae discrimen agatur
aut animae: tanta est quaerendi cura decoris,
tot premit ordinibus, tot adhuc conpagibus altum
aedificat caput; Andromachen a fronte videbis;
post minor est, credas aliam, cedo si breve parvi
sortita est lateris spatium breviorque videtur
virgine Pygmaea nullis adiuta cothurnis
et levis erecta consurgit ad oscula planta. —Saturae D. Iuni Iuvenalis [6][2]

saec. IV.

  • Quo casu ita sum afflictus, et tantis obrutus acervis inanium fabularum, ut nisi mihi amor inveniendi veri opem divinam impetravisset, emergere inde, atque in ipsam primam quaerendi libertatem respirare non possem. —De libero arbitrio Augustini [7][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Tullius Cicero - De finibus bonorum et malorum libri quinque. (The Latin Library): Liber primus. 1 [3] — quaerendi
  2. 2.0 2.1 2.2 2.3 2.4 2.5 2.6 Vicicitatio: quaerendi.
  3. 3.0 3.1 Titus Livius - Ab urbe condita - libri CXLII. (Universitas Turicensis): Liber I, caput 49, [1] — quaerendi
  4. 4.0 4.1 Lucius Annaeus Seneca - Ad Lucilium epistulae morales. (Universitas Turicensis):  Tomus / Liber 3. 24, versus [3] — quaerendi
  5. 5.0 5.1 Marcus Fabius Quintilianus, Institutionis oratoriae libri XII. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIV). Liber secundus, XVII. [14] — quaerendi
  6. 6.0 6.1 Decimus Iunius Iuvenalis, Saturae. (Ed. brevique adnotatione critica instr. W. V. Clausen, Oxford 1959). Satura VI, versus 501 — quaerendi
  7. 7.0 7.1 Aurelius Augustinus Hipponensis, De libero arbitrio (Universitas Turicensis). Liber primus. Caput II, p. 4. — quaerendi