mitto

E Victionario

Latine[+/-]

Appellatio[+/-]

API: /ˈmittoː/(classice)
Syllabificatio phonetica: mit·tō — morphologica: mitt-o

Notatio[+/-]

Fortasse pro *smitto (Watkins, 2000, p. 56) vel potius *(s)mīto (Sihler, 1995, §527, 234, Pokorny, 1959, p. 968), a radice Protindeuropaea *smeit- “iacere.”

Verbum transitivum[+/-]

mitt|o, -ĕre, mīsī, missum

  1. (Generatim) efficere aliquid ire, ire iubere, allegare quempiam ad aliquem, rem ad alium preferendam curare. [1]
  2. iacere, emittere, conicere, iactare, iaculari praecipue missile
  3. emittere, fundere, exuere, spargere
  4. clamare, emittere
  5. deicere, demittere, relinquere
  6. manumittere, relinquere
  7. dimittere de officio
  8. (silentio) praeterire
  9. arcessere, invitare, vocare
  10. praetermittere, dimittere, relinquere
  11. dedicare
  12. ferre, parere, gignere
  13. exportare, evehere
  14. oblivisci, eicere ex animo

Coniugatio[+/-]

Verbum finitum

­
Thema Vox activa
mitt- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. mittō mittam   mittēbam mitterem mittam  
II. sing. mittis mittās mitte! mittēbās mitterēs mittēs mittitō!
III. sing. mittit mittat   mittēbat mitteret mittet mittitō!
I. plur. mittimus mittāmus   mittēbāmus mitterēmus mittēmus  
II. plur. mittitis mittātis mittite! mittēbātis mitterētis mittētis mittitōte!
III. plur. mittunt mittant   mittēbant mitterent mittent mittuntō!
Thema Vox passiva
mitt- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. mittor mittar   mittēbar mitterer mittar  
II. sing. mitteris mittāris mittere! mittēbāris mitterēris mittēris mittitor!
III. sing. mittitur mittātur   mittēbātur mitterētur mittētur mittitor!
I. plur. mittimur mittāmur   mittēbāmur mitterēmur mittēmur  
II. plur. mittiminī mittāminī mittiminī! mittēbāminī mitterēminī mittēminī
III. plur. mittuntur mittantur   mittēbantur mitterentur mittentur mittuntor!
Thema Vox activa
mīs- Tempus perfectum plusquam perfectum futurum
exactum
Persona indicativ. coniunct. indicativ. coniunct.
I. sing. mīsī mīserim mīseram mīsissem mīserō
II. sing. mīsistī mīseris mīserās mīsissēs mīseris
III. sing. mīsit mīserit mīserat mīsisset mīserit
I. plur. mīsimus mīserimus mīserāmus mīsissēmus mīserimus
II. plur. mīsistis mīseritis mīserātis mīsissētis mīseritis
III. plur. mīsērunt mīserint mīserant mīsissent mīserint

Verbum infinitum

Modus infinitivus participium
Tempus praesens perfectum futurum praesens perfectum futurum
Vox
activa
mittere mīsisse missūrum,
-am, -um esse
mittēns   missūrus,
-a, -um­
Vox
passiva
mittī missum,
-am, -um esse
missum īrī   missus,
-a, -um
 

Gerundium Gerundivum Supinum
mittendī mittendus, -a, -um missum missū

Dictiones derivatae[+/-]

Composita

Translationes[+/-]

Efficere aliquid iredilatare ▼
Efficere aliquid irecollabi ▲
Iacere, iaculari praecipue missiledilatare ▼
Iacere, iaculari praecipue missilecollabi ▲
Dimittere de officiodilatare ▼
Dimittere de officiocollabi ▲

Loci[+/-]

Latinitas Romana[+/-]

saec. VI. a.C.n.

Vulgata: Nisi videro in manibus eius fixuram clavorum, et mittam digitum meum in locum clavorum, et mittam manum meam in latus eius, non credam.

Fontes

  1. Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. III, p. 262 — “MITTO, mittis, mīsi, missum, mittere, a. 3.”