ego

Latine

Formae aliae

Etiam egō.

Notatio

A voce Protindeuropaea *ego(H), *(H₁)me-.

Pronomen

ego, meī (comm.; plur. nos), IPA /'e.go(ː)/, /'me.iː/

1. (Pronomen primae personae.)

Declinatio

c.	sing.	plur.
nom.	ego	nōs	I
gen.	meī	nostrī nostrum	II
dat.	mihi	nōbīs	III
acc.	mē	nōs	IV
abl.	mē	nōbīs	VI

Dictiones collatae

• meus

Dictiones derivatae

• egomet

Progenies

• Hispanice: yo
• Francogallice: je
• Extrematurane: yo*
• Lusitane: eu
• Italice: io:

Translationes

pronomen personalis	dilatare ▼

pronomen personalis	collabi ▲

Anglice: I (en) Aromanice: io (roa-rup) Batave: ik (nl) Bohemice: já (cs) Croate: ja (hr) Dacoromane: eu (ro) Extrematurane: yo (ext) Francogallice: je (fr) Germanice: ich (de) Graeca Antiqua: ἐγώ (grc) ‎(egṓ) Hispanice: yo (es) Islandice: ég (is) Italice: io (it) Iudaeohispanice: yo (lad) Neograece: εγώ (el) ‎(egó) Hungarice: én (hu) Lusitane: eu (pt) Luxemburgice: ech (lb) Ruthenice: я (ru) ‎(ja) Turcice: ben Salamaece: ei Scotice: A (sco) Persice: من‎‎ (fa) ‎(mn)

Loci

Latinitas Romana

saec. VI. a.C.n.

• Inscriptio “Duenos”:

  𐌉𐌏𐌖𐌄𐌔𐌀𐌕𐌃𐌄𐌉𐌖𐌏𐌔𐌒𐌏𐌉𐌌𐌄𐌃𐌌𐌉𐌕𐌀𐌕

  iovesat deivos qoi med mitat

Formae affines

• Graeca Antiqua: egō — Romanizatio vocis ἐγώ.

ego etiam dictio est in aliis linguis:

• Anglice: ego
• Francogallice: ego