iecere

Discretiva

iecere dictio est in variis linguis:

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
iēcēre	tertia pluralis	perfectum	activa	indicativus	iaciō (iacere)

API: /jeːˈkeːre/

Syllabificatio phonetica: iē·cē·re — morphologica: iec-ere

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

class.

Scipio, ut in conspectu terra fuit, precatus deos uti bono rei publicae suoque Africam viderit, dare vela et alium infra navibus accessum petere iubet. vento eodem ferebantur; ceterum nebula sub idem ferme tempus quo pridie exorta conspectum terrae ademit et ventus premente nebula cecidit. nox deinde incertiora omnia fecit; itaque ancoras ne aut inter se concurrerent naves aut terrae inferrentur iecere. ubi inluxit, ventus idem coortus nebula disiecta aperuit omnia Africae litora. —Ab urbe condita Titi Livii ^[1]^[2]

saec. II. (ca. 105-110 p.C.n.)

neque illis manus nisi gladiis armatae, et arcessere tormenta aut missilia tela longum videbatur: faces in prominentem porticum iecere et sequebantur ignem ambustasque Capitolii fores penetrassent, ni Sabinus revulsas undique statuas, decora maiorum, in ipso aditu vice muri obiecisset. tum diversos Capitolii aditus invadunt iuxta lucum asyli et qua Tarpeia rupes centum gradibus aditur. —Historiae P. Cornelii Taciti ^[3]^[2]

↑ ^1.0 ^1.1 Titus Livius - Ab urbe condita - libri CXLII. (The Latin Library): Liber XXIX, caput 27, [12] — iecere
↑ ^2.0 ^2.1 ^2.2 Vicicitatio: iecere.
↑ ^3.0 ^3.1 Publius Cornelius Tacitus - Historiarum libri XIV. (The Latin Library): Liber III. [71] — iecere