Discretiva
|
iecerunt dictio est in variis linguis:
|
Formae affines[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
| Forma
|
Persona
|
Tempus
|
Vox
|
Modus
|
Verbum
|
| iēcērunt
|
tertia pluralis
|
perfectum
|
activa
|
indicativus
|
iaciō (iacere)
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: iē·cē·runt — morphologica: iec-erunt
Formae aliae[+/-]
|
|
|
Sextus Iulius Frontinus
ca. 40–103
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas Romana
saec. I. (ca. 84-88 p.C.n.)
- Hi, qui ab Hannibale Casilini obsidebantur, ad extremam famem pervenisse crediti, cum etiam herbas alimentis eorum Hannibal, arato loco qui erat inter castra ipsius et moenia, praeriperet, semina in praeparatum locum iecerunt, consecuti, ut habere viderentur, quo victum sustentarent usque ad satorum proventum. —Strategemata Frontini [1][2]
Fontes
