duo

Latine

II
Cardinalis:	duo
Ordinalis:	secundus
Adverbium:	bis
Distributivus:	bini
Proportionalis:	duplus
Multiplicativus:	duplex
Collectivus:	binio
I – II – III

Duo

Appellatio pronuntiatusque

duo

API: /ˈdu.o/

(classice)

Syllabificatio phonetica: du·o — morphologica: du-o

Notatio

A lingua prisca Indoeuropaea *duvo-. Vide radicem du.

Numerus cardinalis

dŭ|ŏ, -ae, -ŏ

1. √ Unus et alter. Numerus Ⅱ.
2. → Ambo.

Declinatio

Numerus cardinalis
cas.	masc.	fem.	neut.	cas.
nom.	duo	duae	duo	nom.
gen.	duōrum	duārum	duōrum	gen.
dat.	duōbus	duābus	duōbus	dat.
acc.	duo duōs	duās	duo	acc.
abl.	duōbus	duābus	duōbus	abl.
voc.	duo	duae	duo	voc.

Translationes

Numerus II	dilatare ▼

Numerus II	collabi ▲

Anglice: two (en) Anglica Antiqua: tƿēgen ‎(twēgen) (ang) Arabice: اثنان‎‎ (ar) ‎(ithnān) Aromanice: doi (roa-rup) Britonice: daou (br) Cambrice: dau (cy) Catalane: dos (ca) Croate: dva (hr) Dacoromane: doi (ro) m, două (ro) f Esperantice: du (eo) Estonice: kaks (et) Finnice: kaksi (fi) Francogallice: deux (fr) Frisice: twa (fy) Germanice: zwei (de), zwo (de) (sermo), †zween (de) (vetuste) Graeca Antiqua: δύο ‎(dýo) Groenlandice: marluk (kl) Hebraice: שניים‎‎ (he) ‎(sh'náyim) Hispanice: dos (es) Hungarice: kettő (hu) Iaponice: 二 (ja) ‎(ni), 二つ (ja) ‎(futatsu) Illyrice: dy (sq) Islandice: tveir (is) Italice: due (it) Lusitane: dois (pt) Neograece: δύο (el) ‎(dýo) Persice: دو‎‎ (fa) ‎(do) Polonice: dwa (pl) Ruthenice: два (ru) ‎(dva) Sinice: 二 (zh) ‎(èr) Suecice: två (sv) Turcice: iki (tr) Ucrainice: два (uk) m, n ‎(dva), дві (uk) f ‎(dvi) Vasconice: bi

Discretiva

duo dictio est in variis linguis:

• Anglice: duo
• Batave: duo
• Bohemice: duo
• Dacoromane: duo
• Esperantice: duo
• Finnice: duo
• Francogallice: duo
• Italice: duo
• Lusitane: duo
• Norvegice: duo
• Polonice: duo

Dictiones similes

• Germanice: Duo
• Hispanice: dúo
• Hungarice: duó

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Aulus Cornelius Celsus ca. -25…+50

Apuleius ca. 125-170

Aulus Gellius ca. 130-180

antiq.

class.

class.

I

II

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

• circumitus enim solis orbium quinque et sexaginta et trecentorum quarta fere diei parte addita conversionem conficiunt annuam; inflectens autem sol cursum tum ad septem triones tum ad meridiem aestates et hiemes efficit et ea duo tempora, quorum alterum hiemi senescenti adiunctum est alterum aestati: ita ex quattuor temporum mutationibus omnium, quae terra marique gignuntur, initia causaeque ducuntur. —De natura deorum Ciceronis

class.  (ca. 30 p.C.n.)

• Abstinentiae vero duo genera sunt, alterum ubi nihil adsumit aeger, alterum ubi non nisi quod oportet. Initia morborum primum famem sitimque desiderant, ipsi deinde morbi moderationem, ut neque aliud quam expedit neque eius ipsius nimium sumatur: neque enim convenit iuxta inediam protinus satietatem esse. Quod si sanis quoque corporibus inutile est, ubi aliqua necessitas famem fecit, quanto inutilius est etiam in corpore aegro? —De Medicina Celsi

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 158 p.C.n.)

• Recitem denuo, ut sciant me eorum non pigere:

Et Critias mea delicia est et salva, Charine,

pars in amore meo, vita, tibi remanet.

Ne metuas, nam me ignis et ignis torreat ut vult;

hasce duas flammas, dum potiar, patiar.

Hoc modo sim vobis, unus sibi quisque quod ipse est;

hoc mihi vos eritis, quod duo sunt oculi. —Apologia sive Pro se de magia liber Apulei

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

• Ea controversia fuit huiusmodi: ‘De reo septem iudices cognoscant, eaque sententia sit rata, quam plures ex eo numero dixerint. Cum septem iudices cognovissent, duo censuerunt reum exsilio multandum, duo alii pecunia, tres reliqui capite puniendum. Petitur ad supplicium ex sententia trium iudicum et contradicit.’ —Noctes Atticae A. Gellii

Vide etiam:  → duo (Vicicitatio)