demonstraturus

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /deːmoːn.straːˈtuːrus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dē·mōn·strā·tū·rus — morphologica: de-monstrat-ur-us

Notatio

← Latine: dēmōnstrō (dēmōnstrāre)

Participium

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
dēmōnstrātūrus	—	futurum	activa	participium­	nominativo	dēmōnstrō (dēmōnstrāre)

Loci

Aulus Gellius ca. 130-180

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170–177 p.C.n.)

• Qui exempla horum verborum requirit, ne in libris nimium remotis quaerat, inveniet ea in M. Tullii secunda Antonianarum. Nam cum genus quoddam sordidissimum vitae atque victus M. Antoni demonstraturus esset, quod in caupona delitisceret, quod ad vesperum perpotaret, quod ore involuto iter faceret, ne cognosceretur, haec aliaque eiusdemmodi cum in eum dicturus esset: ‘videte’ inquit ‘hominis levitatem’, tamquam prorsus ista dedecora hoc conuicio in homine notarentur. —Noctes Atticae A. Gellii