Discretiva
|
demonstraturi dictio est in variis linguis:
|
Formae affines[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
| Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
| dēmōnstrātūrī
|
casus genitivus singularis · genus masculinum
|
participii dēmōnstrātūrus
|
| dēmōnstrātūrī
|
casus genitivus singularis · genus neutrum
|
participii dēmōnstrātūrus
|
| dēmōnstrātūrī
|
casus nominativus pluralis · genus masculinum
|
participii dēmōnstrātūrus
|
| dēmōnstrātūrī
|
casus vocativus pluralis · genus masculinum
|
participii dēmōnstrātūrus
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: dē·mōn·strā·tū·rī — morphologica: de-monstrat-ur-i
|
|
|
M. Fabius Quintilianus
ca. 35–100
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas Romana
saec. I. (ca. 90–96 p.C.n.)
- Ideoque nos non particulam illam, sicuti plerique, sed quidquid utile ad instituendum oratorem putabamus in hos duodecim libros contulimus, breviter omnia demonstraturi: nam si quantum de quaque re dici potest persequamur, finis operis non reperietur. —Institutio oratoria Quintiliani [1][2]
Fontes
