abdico

Latine

abdīcō (abdīcere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /abˈdiːkoː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ab·dī·cō — morphologica: ab-dic-o

Notatio

← ab + dīcō (dīcere)

Verbum temporale

abdīc|ō, -ere, abdīxī, abdictum

(Propriē) abnegare, recusare, reiicere.
(Iur.) negare alicui ius repetendi aliquid tamquam suum.

Coniugatio

Verbum finitum

Thema	Vox activa
abdīc-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	abdīcō	abdīcam		abdīcēbam	abdīcerem	abdīcam
II. sing.	abdīcis	abdīcās	abdīc!	abdīcēbās	abdīcerēs	abdīcēs	abdīcitō!
III. sing.	abdīcit	abdīcat		abdīcēbat	abdīceret	abdīcet	abdīcitō!
I. plur.	abdīcimus	abdīcāmus		abdīcēbāmus	abdīcerēmus	abdīcēmus
II. plur.	abdīcitis	abdīcātis	abdīcite!	abdīcēbātis	abdīcerētis	abdīcētis	abdīcitōte!
III. plur.	abdīcunt	abdīcant		abdīcēbant	abdīcerent	abdīcent	abdīcuntō!
Thema	Vox passiva
abdīc-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	abdīcor	abdīcar		abdīcēbar	abdīcerer	abdīcar
II. sing.	abdīceris	abdīcāris	abdīcere!	abdīcēbāris	abdīcerēris	abdīcēris	abdīcitor!
III. sing.	abdīcitur	abdīcātur		abdīcēbātur	abdīcerētur	abdīcētur	abdīcitor!
I. plur.	abdīcimur	abdīcāmur		abdīcēbāmur	abdīcerēmur	abdīcēmur
II. plur.	abdīciminī	abdīcāminī	abdīciminī!	abdīcēbāminī	abdīcerēminī	abdīcēminī	—
III. plur.	abdīcuntur	abdīcantur		abdīcēbantur	abdīcerentur	abdīcentur	abdīcuntor!

Thema	Vox activa
abdīx-	Tempus perfectum		plusquam perfectum		futurum exactum
Persona	indicativ.	coniunct.	indicativ.	coniunct.	futurum exactum
I. sing.	abdīxī	abdīxerim	abdīxeram	abdīxissem	abdīxerō
II. sing.	abdīxistī	abdīxeris	abdīxerās	abdīxissēs	abdīxeris
III. sing.	abdīxit	abdīxerit	abdīxerat	abdīxisset	abdīxerit
I. plur.	abdīximus	abdīxerimus	abdīxerāmus	abdīxissēmus	abdīxerimus
II. plur.	abdīxistis	abdīxeritis	abdīxerātis	abdīxissētis	abdīxeritis
III. plur.	abdīxērunt	abdīxerint	abdīxerant	abdīxissent	abdīxerint

Verbum infinitum

Modus	infinitivus			participium
Tempus	praesens	perfectum	futurum	praesens	perfectum	futurum
Vox activa	abdīcere	abdīxisse	abdictūrum, -am, -um esse	abdīcēns		abdictūrus, -a, -um
Vox passiva	abdīcī	abdictum, -am, -um esse	abdictum īrī		abdictus, -a, -um

Gerundium		Gerundivum			Supinum
abdīcendī		abdīcendus, -a, -um			abdictum	abdictū

Dictiones collatae

Composita

Translationes

Abnegare, recusare, reiicere	dilatare ▼

Abnegare, recusare, reiicere	collabi ▲

Anglice: dissuade (en), reject (en), refuse (en)
Germanice: abraten (de), absprechen (de), absagen (de), verwerfen (de)

Negare alicui ius repetendi aliquid tamquam suum	dilatare ▼

Negare alicui ius repetendi aliquid tamquam suum	collabi ▲

Anglice: take away (en), withold (en), disallow (en)
Germanice: absprechen (de), aberkennen (de), untersagen (de)

abdicō (abdicāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈab.di.koː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ab·di·cō — morphologica: ab-dic-o

Notatio

← ab + dicō (dicāre)

Verbum temporale

abdĭc|ō, -āre, -āvī, -ātum

(Propriē) solemnibus verbis publicoque in conventu abiicere, recusare, reiicere.
(Generatim) negare et respuere.

Coniugatio

Verbum finitum

Thema	Vox activa
abdic-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	abdicō	abdicem		abdicābam	abdicārem	abdicābō
II. sing.	abdicās	abdicēs	abdicā!	abdicābās	abdicārēs	abdicābis	abdicātō!
III. sing.	abdicat	abdicet		abdicābat	abdicāret	abdicābit	abdicātō!
I. plur.	abdicāmus	abdicēmus		abdicābāmus	abdicārēmus	abdicābimus
II. plur.	abdicātis	abdicētis	abdicāte!	abdicābātis	abdicārētis	abdicābitis	abdicātōte!
III. plur.	abdicant	abdicent		abdicābant	abdicārent	abdicābunt	abdicantō!
Thema	Vox passiva
abdic-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	abdicor	abdicer		abdicābar	abdicārer	abdicābor
II. sing.	abdicāris	abdicēris	abdicāre!	abdicābāris	abdicārēris	abdicāberis	abdicātor!
III. sing.	abdicātur	abdicētur		abdicābātur	abdicārētur	abdicābitur	abdicātor!
I. plur.	abdicāmur	abdicēmur		abdicābāmur	abdicārēmur	abdicābimur
II. plur.	abdicāminī	abdicēminī	abdicāminī!	abdicābāminī	abdicārēminī	abdicābiminī	—
III. plur.	abdicantur	abdicentur		abdicābantur	abdicārentur	abdicābuntur	abdicantor!

Thema	Vox activa
abdicāv-	Tempus perfectum		plusquam perfectum		futurum exactum
Persona	indicativ.	coniunct.	indicativ.	coniunct.	futurum exactum
I. sing.	abdicāvī	abdicāverim	abdicāveram	abdicāvissem	abdicāverō
II. sing.	abdicāvistī	abdicāveris	abdicāverās	abdicāvissēs	abdicāveris
III. sing.	abdicāvit	abdicāverit	abdicāverat	abdicāvisset	abdicāverit
I. plur.	abdicāvimus	abdicāverimus	abdicāverāmus	abdicāvissēmus	abdicāverimus
II. plur.	abdicāvistis	abdicāveritis	abdicāverātis	abdicāvissētis	abdicāveritis
III. plur.	abdicāvērunt	abdicāverint	abdicāverant	abdicāvissent	abdicāverint

Verbum infinitum

Modus	infinitivus			participium
Tempus	praesens	perfectum	futurum	praesens	perfectum	futurum
Vox activa	abdicāre	abdicāvisse	abdicātūrum, -am, -um esse	abdicāns		abdicātūrus, -a, -um
Vox passiva	abdicārī	abdicātum, -am, -um esse	abdicātum īrī		abdicātus, -a, -um

Gerundium		Gerundivum			Supinum
abdicandī		abdicandus, -a, -um			abdicātum	abdicātū

Dictiones collatae

Composita

Dictiones derivatae

Translationes

Solemnibus verbis publicoque in conventu abiicere, recusare, reiicere	dilatare ▼

Solemnibus verbis publicoque in conventu abiicere, recusare, reiicere	collabi ▲

Anglice: reject (en), refuse (en)
Germanice: ablegen (de), abschaffen (de), verwerfen (de)

Negare et respuere	dilatare ▼

Negare et respuere	collabi ▲

Anglice: resign (en), abolish (en), abdicate (en)
Germanice: lossagen (de), aufgeben (de), abdanken (de)