abdicare

Discretiva

abdicare dictio est in variis linguis:

• Dacoromane: abdicare
• Italice: abdicare

Dictiones similes

• Catalane: abdicaré
• Hispanice: abdicaré

Formae affines

Latine

abdicāre

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
abdicāre	secunda singularis	praesens	passiva	imperativus	abdicō (abdicāre)
abdicāre	—	praesens	activa	infinitivus	abdicō (abdicāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ab.diˈkaːre/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ab·di·cā·re — morphologica: ab-dic-are

Dacoromane

abdicare

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
abdicare	—	praesens	activa	infinitivus	abdica substantiv.

Appellatio pronuntiatusque

API: /ab.diˈka.re/

Syllabificatio phonetica: ab·di·ca·re — morphologica: abdic-are

Hispanice

abdicare

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
abdicare	prima singularis	futurum	activa	coniunctivus	abdicar †
abdicare	tertia singularis	futurum	activa	coniunctivus	abdicar †

Appellatio pronuntiatusque

API: [aβ.ðiˈka.ɾe]

Syllabificatio phonetica: ab·di·ca·re — morphologica: abdic-are

Loci

M. Tullius Cicero –106…–43

M. Fabius Quintilianus ca. 35–100

C. Suetonius Tranquillus ca. 70–150

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (50 a.C.n. / 704 a.u.)

• Deiotarus etiam mihi narravit se ad eum legatos misisse de re Bruti; eos sibi responsum rettulisse illum non habere. et me hercule ego ita iudico, nihil illo regno spoliatius, nihil rege egentius. itaque aut tutela cogito me  abdicare  aut ut pro Glabrione Scaevola faenus et impendium recusare. ego tamen quas per te Bruto promiseram praefecturas, M. Scaptio, L. Gavio, qui in regno rem Bruti procurabant, detuli; nec enim in provincia mea negotiabantur. —Epistolae ad Atticum Ciceronis

saec. I.  (ca. 90–96 p.C.n.)

• Id ita consequemur si intuiti fuerimus quae sit lex quae litem faciat, hoc est, qua iudicium sit constitutum. Nam quaedam in scholasticis ponuntur ad coniungendam modo actae rei seriem, ut puta: «Expositum qui agnoverit, solutis alimentis recipiat: minus dicto audientem filium liceat  abdicare . Qui expositum recepit, imperat ei nuptias locupletis propinquae: ille deducere vult filiam pauperis educatoris.» —Institutio oratoria Quintiliani

Latinitas postclassica

saec. II.

• ex quibus Pompeius in concubitu dilecti adulescentuli confossus est, Silanus  abdicare  se praetura ante IIII. Kal. Ian. morique initio anni coactus die ipso Claudi[i] et Agrippinae nuptiarum. —De vita Caesarum C. Suetoni Tranquilli

Vide etiam:  → abdicare (Vicicitatio)