mitto

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈmittoː/

Syllabificatio phonetica: mit·tō — morphologica: mitt-o

Notatio

Fortasse pro *smitto (Watkins, 2000, p. 56) vel potius *(s)mīto (Sihler, 1995, §527, 234, Pokorny, 1959, p. 968), a radice Protindeuropaea *smeit- “iacere.”

Verbum transitivum

mitt|o, -ĕre, mīsī, missum

(Generatim) efficere aliquid ire, ire iubere, allegare quempiam ad aliquem, rem ad alium preferendam curare. ^[1]
iacere, emittere, conicere, iactare, iaculari praecipue missile
emittere, fundere, exuere, spargere
clamare, emittere
deicere, demittere, relinquere
manumittere, relinquere
dimittere de officio
(silentio) praeterire
arcessere, invitare, vocare
praetermittere, dimittere, relinquere
dedicare
ferre, parere, gignere
exportare, evehere
oblivisci, eicere ex animo

Coniugatio

Verbum finitum

Thema	Vox activa
mitt-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	mittō	mittam		mittēbam	mitterem	mittam
II. sing.	mittis	mittās	mitte!	mittēbās	mitterēs	mittēs	mittitō!
III. sing.	mittit	mittat		mittēbat	mitteret	mittet	mittitō!
I. plur.	mittimus	mittāmus		mittēbāmus	mitterēmus	mittēmus
II. plur.	mittitis	mittātis	mittite!	mittēbātis	mitterētis	mittētis	mittitōte!
III. plur.	mittunt	mittant		mittēbant	mitterent	mittent	mittuntō!
Thema	Vox passiva
mitt-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	mittor	mittar		mittēbar	mitterer	mittar
II. sing.	mitteris	mittāris	mittere!	mittēbāris	mitterēris	mittēris	mittitor!
III. sing.	mittitur	mittātur		mittēbātur	mitterētur	mittētur	mittitor!
I. plur.	mittimur	mittāmur		mittēbāmur	mitterēmur	mittēmur
II. plur.	mittiminī	mittāminī	mittiminī!	mittēbāminī	mitterēminī	mittēminī	—
III. plur.	mittuntur	mittantur		mittēbantur	mitterentur	mittentur	mittuntor!

Thema	Vox activa
mīs-	Tempus perfectum		plusquam perfectum		futurum exactum
Persona	indicativ.	coniunct.	indicativ.	coniunct.	futurum exactum
I. sing.	mīsī	mīserim	mīseram	mīsissem	mīserō
II. sing.	mīsistī	mīseris	mīserās	mīsissēs	mīseris
III. sing.	mīsit	mīserit	mīserat	mīsisset	mīserit
I. plur.	mīsimus	mīserimus	mīserāmus	mīsissēmus	mīserimus
II. plur.	mīsistis	mīseritis	mīserātis	mīsissētis	mīseritis
III. plur.	mīsērunt	mīserint	mīserant	mīsissent	mīserint

Verbum infinitum

Modus	infinitivus			participium
Tempus	praesens	perfectum	futurum	praesens	perfectum	futurum
Vox activa	mittere	mīsisse	missūrum, -am, -um esse	mittēns		missūrus, -a, -um
Vox passiva	mittī	missum, -am, -um esse	missum īrī		missus, -a, -um

Gerundium		Gerundivum			Supinum
mittendī		mittendus, -a, -um			missum	missū

Dictiones derivatae

Composita

Translationes

Efficere aliquid ire	dilatare ▼

Efficere aliquid ire	collabi ▲

Iacere, iaculari praecipue missile	dilatare ▼

Iacere, iaculari praecipue missile	collabi ▲

Anglice: throw (en), launch (en)
Germanice: werfen (de), schleudern (de), schmeißen (de)

Dimittere de officio	dilatare ▼

Dimittere de officio	collabi ▲

Anglice: dismiss (en)
Germanice: aus dem Dienst entlassen (de)

Loci

Latinitas Romana

saec. VI. a.C.n.

Inscriptio “Duenos”:
𐌉𐌏𐌖𐌄𐌔𐌀𐌕 𐌃𐌄𐌉𐌖𐌏𐌔 𐌒𐌏𐌉 𐌌𐌄𐌃𐌌𐌉𐌕𐌀𐌕

iovesat deivos qoi med mitat

Vulgata: Nisi videro in manibus eius fixuram clavorum, et mittam digitum meum in locum clavorum, et mittam manum meam in latus eius, non credam.

Fontes

↑ Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. III, p. 262 — “MITTO, mittis, mīsi, missum, mittere, a. 3.”

[Forcellini-1] Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. III, p. 262 — “MITTO, mittis, mīsi, missum, mittere, a. 3.”

[1]