Discretiva
|
viatori dictio est in variis linguis:
|
Proprietates grammaticales
[+/-]
| Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
| viātōrī
|
casus dativus singularis
|
substantivi viātor
|
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
- Syllabificatio phonetica: vi·ā·tō·rī — morphologica: viator-i
Proprietates grammaticales
[+/-]
| Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
| viatori
|
forma pluralis · genus masculinum
|
substantivi viatore
|
Appellatio pronuntiatusque
[+/-] | API: /via'tori/ |
- Syllabificatio phonetica: vi·a·to·ri — morphologica: viator-i
|
|
|
|
Apuleius ca. 125-170
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas postclassica
saec. II. (ca. 170 p.C.n.)
- «Non longe» inquam «lux abest. Et praeterea quid viatori de summa pauperie latrones auferre possunt? An ignoras, inepte, nudum nec a decem palaestritis despoliari posse?» Ad haec ille marcidus et semisopitus in alterum latus revolutus: «Unde autem» inquit «scio an convectore illo tuo, cum quo sero devorteras, iugulato fugae mandes praesidium?» —Metamorphoseon libri XI Apulei [1][2]
Fontes
