titillatum

Discretiva

titillatum dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
tītillātum	—	—	—	supinum­	accusativo	tītillō (tītillāre)

Forma	Modus flexurae	originis
tītillātum	casus accusativus singularis · genus masculinum	participii tītillātus
tītillātum	casus nominativus singularis · genus neutrum	participii tītillātus
tītillātum	casus accusativus singularis · genus neutrum	participii tītillātus
tītillātum	casus vocativus singularis · genus neutrum	participii tītillātus
tītillātum	casus accusativus singularis	substantivi tītillātus

Appellatio pronuntiatusque

API: /tiːtilˈlaːtum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: tī·til·lā·tum — morphologica: titillat-um

Usus

Latinitas mediaevalis

saec. IX.

• Ponamus duos homines, unum quidem sapientem, et nullo modo avaritiae stimulis titillatum seu compunctum; alterum vero stultum, avarum, omnino perversae cupiditatis aculeis confixum ac laceratum. —De divisione naturae Ioannis Scoti Erigenae (810-877). Liber quartus, 16.